058 059

58

żująca na funktorach NśHD lub HOR uzyskujemy zastępując fun który z. rys.. 2.14a,b odpowiednimi schematami zastępczyni z rys. 2.12. Pojawiająca się przy tym pary szeregowo połączonych lnwertorów należy odrzuolć _t poaiewai ich działanie znosi się. Końcowe postacie uzyskanych schematów pokazane są na rys. 2.14c,d,e,f.    tt

Z rys. 2.14 wynika, że przy ustalonym typie liczba użytych funktorów zależy od wybranej postaci funkcji (HPS lub KPI). V większości przypadków dla funktorów NAJfD bardziej dogodna Jest HPS, sań <1L* funfctorów HOR postać BPI. Odstępstwa od tej reguły mogą powstać, gdy w zapisie funkcji występuje wiele zmiennych tylko w postaci zanegowanej.

Zwróćmy również uwagę na podobieństwo schematów 2.14a,o oraz 2.14b,f. Dzięki niemu, w przypadku realizacji układu na funktorach H1HD lub HOR, mówi się często o warstwie negującej (funktorach umieszczonych na miejscu negacji), mnożącej (funktoraeh umieszczonych na miejscu iloczynów) 1 sumującej (funktorach umieszczonych na miejscu sum), zaś samo rysowanie schematu na funktorach HAHD lub HOR jest równie proste Jak w przypadku funktorów JJfD, OR, HOT.

Należy sobie zdawać sprawę, że w układach fizycznych występuje opóźnienie pomiędzy sygnałami wejściowymi 1 wyjściowymi, zwane czasem propagacji (patrz, rozdział 4). Czas propagacji układu jest w przybliżeniu równy sumie czasów propagacji bramek, przez które musi przejść sygnał od wejścia do wyjścia. Z powyższego przykładu widać, że każda funkcja może być zrealizowana za pomocą trzech warstw bramek, a wobec tego dysponując bramkami o' dowolnej liczbie wejść można zbudować układ o czasie propagacji równym w przybliżeniu trzykrotnemu czasowi propagacji użytych bramek. Reasumując, synteza układu kombinacyjnego przebiega więc następująco!

1.    Minimalizujemy zadaną funkcję uzyskując Ją w postaci HPS lub KPI.

2.    Według podanych wyżej zasad rysujemy schemat układu kombinacyjnego na wybranych funktorach.

Przedstawiony proces syntezy omija szereg ważnych metod 1 problemów,o których z braku miejsca jedynie wspomnimy.

Do takich problemów należy:

1. Synteza układów kombinacyjnych przy rezygnacji z postaci normalnych f unfcc J i.

Można czasami uzyskać wtedy schematy o mniejszej Ilości funktorów, ale często o liczbie warstw większej od 3, co daje układy o dłuższych czasach propagacji. Metody syntezy przy rezygnacji z postaci normalnych noszą nazwę faktoryzacjl.

Przykład 2,8

Rysując schematy na funktorach NAND według minimalnej HPS funkcji f = ab + ac +■ ac[ + e

oraz według postaci powstałej z niej przez wyłączenie przed nawias zmiennej a

f = a(b + c + 3) + e

• Cm

otrzymujemy schematy jak na rys. 2.15.    #

^ łk (    i

»a>

Rys. 2.15- Układy realizujące tę samą funkcję według postaci: a) ab+ać+a3*e,

b) a(b+ć+3)+e

Z przykładu widać, te realizacja układu według zapisu NFS wymaga 7 funktorów, zaś według drugiego zapisu tylko 5 funktorów, Jednak wtedy układ posiada 4 warstwy ze względu na zmienną b.

2. Synteza układów o wielu wyjściach.

W takim przypadku zawsze możemy przeprowadzać syntezę oddzielnie dla każdego wyjścia. Rozwiązanie takie Jednak nie jest optymalne, ponieważ nie wykorzystujemy ewentualnych wspólnych składników funkcji. Istnieją metody syntezy (minimalizacji) układów w takim przypadku. Ogólnie polegają one na wyrażeniu danego zespołu funkcji za pomocą minimalnej ilości różnych implikantów (patrz też p. 5.5.2).    *