17 (32)

W bardziej bezpośredni sposób architektonicznie kształtowany jest krajobraz.

Człowiek

dopełnia krajobraz.

artykułuje strefy w nim zawarte.

dąży do panowania militarnego, ale także i

duchowej obecności.

Fortyfikacje i sanktuaria są wyrazem dwóch podstawowych kierunków wypełnienia potrzeb ludzkich -potrzeby fizycznego bezpieczeństwa i psychicznej tożsamości.

Drogi pielgrzymkowe łączyły przestrzeń średniowiecznej Europy w sieć, określając swoja chrześcijańska tożsamość wobec islamskich dążeń podboju.

W okresie renesansu i baroku dążono do geometryzacji krajobrazu.

Geometria parku barokowego oraz oswojona i dzika, które wyznaczają różnorodność przestrzeni egzystencjalną, to trzy strefy krajobrazu ówczesnego okresu.

Dziś, poprzez przypadkowe rozrzucenie budynków, krajobraz został pocięty na fragmenty.

Charakter architektonicznego poziomu miejskiego poieoa na czytelnym wyodrębnieniu go z krajobrazu. Polega to na wyraźnym określeniu charakteru zabudowy na wsi i w mieście.

W mieście podstawowe jednostki strukturalne to ulica i plac, wyrażąące ciągłość zabudowy i cel ruchu. Ulice łączą ze sobą kwartały i dzielnice, place są ośrodkiem żyda i definiują sens przestrzeni miejskiej jako architektonicznie ukształtowanej przestrzeni międzyludzkiej.

Istotą domu jest jego przestrzeń wewnętrzna.

Jej charakter jest określony poprzez sposób zamknięcia i otwarcia wobec przestrzeni zewnętrznej.

W miejscu spotkania sił zewnętrznych i wewnętrznych powstaje architektonika ściany.

Relację wnętrza i zewnętrza definiują otwory - drzwi 8 okna.

Nowoczesna architektura odrzuciła ten podział na rzecz przepływającą przestrzeni.

Manifestem tego poglądu był pawilon wystawowy w Barcelonie, zaprojektowany przez van der Rohe.