45

jej nie dopuściła. Carmcl była jedyną osobą, którą mogła mną się opiekować. Nie było to jednak zachwycające.

Carmcl podgrzewała oliwę z oliwek w małym tyglu w kuchni. Bardzo się denerwowałam, kiedy to robiła.

—    Siostro, siostro, chyba już czas zdjąć tygiel z ognia. Bo inaczej będzie naprawdę gorące...

—    Ale dopiero co go postawiłam, Grace.

Musiałam leżeć na boku z głową na kuchennym stole, a Carmcl wlewała mi oliwę do ucha. Nienawidziłam leżenia w takiej pozycji, byłam wtedy zupełnie bezbronna, ale znosiłam to dla Carmcl.

Doktor Buckley zwiększył dawkę moich antybiotyków, ale i to nie powstrzymało ropni. Coraz więcej czasu spędzałam w sypialni czytając książki. Czułam się winna, bo ani się nie masturbowalam, ani nic uczyłam się fizyki. Colette dała mi książkę o mężczyźnie, który był zakochany w Ziemi. Spędzał dużo czasu leżąc na ziemi i próbując ją całować i w nią wejść.

Niezapomnij się m.! — napisała mi Colette na wewnętrznej stronic książki.

Fotem ktoś wyszukał w bibliotece Frankensteina. Wszystkie to czytałyśmy. Nie spałam cała noc, żeby szybciej skończyć. Tak bardzo współczułam biednemu, odrzuconemu potworowi i nic miałam za grosz, sympatii dla doktora Frankensteina. To pic była wina potwora, że Frankenstein zbierał „kości z kosuiic i wkraczał swoimi świeckimi rękami w najgłębsze tajemnice ludzkiej budowy". Potwór nie prosił się przecież na świat.

Płakałam nad losem tego potwora osamotnionego na Mont Blanc. Nie mogłam zapomnieć tej zimnej rzeki i jego samotności.

Potem przeczytałam urywki pierwszokłasistkom. Tc fragmenty o okropnej, żółtej cerze potwora i strasznej pogoni po zamarzniętym pustkowiu.

Szyby w oknach brzęczały, a drzwi skrzypiały. Wiatr wiał prze/ komin. Śniły mi się koszmary o Pctrzc goniącej mnie z kuchennym nożem i grożącej mi obcięciem palca.

A raz śnił mi sięjohnny. Próbował wycisnąć mi mój ropień. Wku rżałam się, że śnił mi się tylko wtedy i to akurat z ropniami.

Cołcttc czasami nie chciała ze mną spać, tłumacząc: — Za bardzo się wszyscy tobą przejmują. To niezdrowe dla ciebie. Musisz trochę pocierpieć.

Czasem usypiałam się płaczem. Czułam się okropnie. Jak dziecko. Tak bezużytecznie. Dobrze, że chociaż miałam te swoje książki do czytania. Colette mówiła, że Johnny prawie złożył swój nowy motor i że przyjcdzic nas odwiedzić, jak tylko skończy.

—    On nigdy nie zakłada kasku

—    Dlaczego?

— Wierzy w to, że jak ma umrzeć to umrze. Nie ma sensu przed tym uciekać.

—    Boże, on jest naprawdę dziki.

—    Uważa, żc człowiek nic powinien się niczym przejmować.

— I swoim dziewczynom też nic pozwala nosić kasku! Kiedy bierze zakręt, jedzic dwa razy szybciej niż normalnie.

—    Tu ma rację.

Dlaczego żołądek podskoczył mi do gardła, gdy to powiedziała? — I nigdy nie umawia się z nikim, kto waży więcej niż. 44 kilo.

Colette właśnie osiągnęła tę wagę. Jej słowa dźwięczały mi w uszach na długo potem, kiedy je wypowiedziała. Ja ważyłam 51 kiło, a byłam od niej przecież niższa.

Ropnie pojawiały się coraz częściej. Prawic co tydzień wyskakiwał mi nowy. Okłady zrobiły się jeszcze gorsze. Siostra Paula przyszła raz do mnie i siłą przytrzymała mi rękę w okropnie gorącej wodzie. Ropień wybuchł od razu, kiedy wyciągnęła mi rękę z wody. Krzyknęłam z ulgi. Paznokieć odpadł mi kilka dni później. Miałam już dosyć sporą kolekcję paznokci. Przechowywałam je w pustym pudełku po wazelinie, które stało w szafce przy łóżku. Colette mówiła, że paznokcie są wspaniałe.

Ropnie wyskakiwały mi w uszach, nosie i pod pachami. Doktor Buckley powiedział, że typowymi miejscami ich występowania były pachy, szyja i krocze. Zauważyłam, że uwielbia wymawiać słowo „krocze”. Zażenowana patrzyłam w okno. Colette stwierdziła, źc to byłoby świetne miejsce na ropień, bo Petra nie mogłaby go stamtąd wycisnąć.

Siostra Paula kupiła ogromny słoik tranu i postawiła go na moim

-8?