4

W procesie dezynfekcji wody ditlenkiem chloru coraz częściej stosuje się generatory CIO2, w których wytwarzanie i dawkowanie ditlenku chloru następuje automatycznie, w zależności od przepływu wody.

Ditlenek chloru w porównaniu z gazowym chlorem nic pogarsza właściwości organoleptycznych wody (a często nawet znacznie polepsza), nie wchodzi w reakcje z azotem amonowym, nie tworzy THM-ów, ponadto efekt dezynfekcyjny nie jest uzależniony od pH wody.

Wada tej metody, poza tworzeniem chloranów(V) i chloranów!III), są stosunkowo znaczne koszty eksploatacyjne dezynfekcji, konieczność transportu i magazynowania niezbędnych do wytwarzania CIO2 chemikaliów oraz konieczność zabezpieczenia instalacji przed korozją (jak w metodzie chlorowania).

Dezynfekcja wody ozonem

Ozon jest najsilniejszym utleniaczem i środkiem dezynfekcyjnym stosowanym w technologii uzdatniania w'ody pitnej, działającym skutecznie przy stosunkowo krótkim czasie kontaktu z wodą. Działa przy szerokim zakresie pH. To bardzo reaktywny, ale jednocześnie bardzo nietrwały gaz. Czas połowicznego rozpadu O3 wynosi od kilku sekund do kilku minut i zależy głównie od pH i temperatury' wody oraz zawartości związków organicznych i nieorganicznych.

Działanie bakteriobójcze tego środka polega na zwiększeniu przepuszczalności błony komórkowej na skutek utlenienia wiązań lipidów wchodzących w jej skład Wnikający do komórki O3 pow^;oduje następnie niszczenie ich struktur wewnątrzkomórkowych (głównie DNA).

Podobnie jak ditlenek chloru jest wytwarzany (z powietrza lub tlenu) i dawkowany w miejscu stosowania. Zaletą tej metody poza wymienionymi wyżej jest to, ze ozon nie wchodzi w' reakcje z azotem amonowym.

Przy zastosowaniu metody ozonowania do dezynfekcji konieczne jest, ze względu na małą trwałość ozonu, zastosowanie uzupełniającej metody, np.: chlorowania. Pozwoli to zabezpieczyć wodę przed jej wtórnym zanieczyszczeniem.

Wadą tej metody jest tworzenie ubocznych produktów reakcji, np w wyniku reakcji ozonu ze związkami humusowymi mogą powstawać aldehydy, kwasy karboksylowe, estry

4