Obecnie coraz częściej stosuje się napawanie utwardzające do nowych elementów, dzięki czemu uzyskuje się powierzchnie odporne na korozję, ścieranie, obciążenia udarowe i zużycie. Procesy spawalnicze są tu wykorzystywane do nanoszenia warstwy odpowiedniego stopiwa na tańszym lub bardziej plastycznym materiale rodzimym.
Opracowany pod koniec XIX wieku proces spawania lukowego stanowi podstawę największej i najbardziej rozpowszechnionej grupy metod spawania. Jak wskazuje sama nazwa, źródłem ciepła jest luk elektryczny jarzący się między spawanymi częściami a metaliczną elektrodą. Przekształcana w ciepło energia elektryczna generuje w luku temperatury rzędu 7000 °C, pozwalające topić i łączyć metale.
Stosowane są urządzenia różniące się zarówno wymiarami, jak i stopniem skomplikowania - głównym czynnikiem odróżniającym poszczególne metody z tej grupy jest sposób ochrony spawanych materiałów oraz rodzaj używanego materiału spawalniczego. Można tu wyróżnić następujące metody: spawanie ręczne elektrodami otulonymi (MMA), spawanie metodą MIG/MAG (GMAW), spawanie metodą TIG (GTAW) oraz spawanie lukiem krytym (SAW).