68,69 (3)

Gdy uczestnik wybierze sobie na przykład czerwony świecznik, stojący na stole, wtedy mówi: „Widzę coś, czego wy nie widzicie i jest to czerwone". Pierwsza osoba zgaduje: „Sweter Piotrka". Odpowiedź: „Nie, jest zbyt miękki, ja widzę coś twardego" itd.

Nazwę wybranej rzeczy najlepiej jest zapisać na początku każdej rundy, aby w trakcie zabawy nikt nie uległ pokusie zmiany przedmiotu, gdy ten, o którym myślał, zostanie już podany.

Dom wariatów

Uczestnicy siedzą w kole. Kiedy kilka osób zostanie wysłanych za drzwi, prowadzący wyjaśnia pozostałym dzieciom reguły zabawy: nigdy nie można odpowiadać na pytanie, które zostało bezpośrednio zadane, lecz zawsze tylko na to, które zadane zostało poprzedniemu uczestnikowi. Potem wołamy do środka pierwszą ze stojących za drzwiami osób. Prowadzący wyjaśnia jej, że znajduje się w domu wariatów i musi odgadnąć, na co chorzy są ci, którzy w nim przebywają. W tym celu osoba ta musi zadawać im po kolei po jednym pytaniu, np.: „Ile masz lat?” Zapytany milczy uparcie, aż osoba ta zwróci się wreszcie do następnego uczestnika: „Jak się nazywasz?" Ten odpowiada: „Dwanaście". Teraz pytający odzywa się do następnego uczestnika: „Jakiego koloru jest twój sweter?" Ten odpowiada: „Ela". Gdy pytający wreszcie odgadnie nazwę „choroby", wtedy wołamy do środka następną z czekających za drzwiami osób.

Kolanko

Wszyscy uczestnicy stoją albo siedzą w kole. Pośrodku znajduje się prowadzący z piłką, którą rzuca do dowolnego uczestnika w kole. Ten musi klasnąć zanim złapie piłkę, a potem odrzucić ją prowadzącemu. Kto zapomni klasnąć albo nie zdoła złapać pitki, ten zostaje wykluczony z gry. Może on jednak ewentualnie dalej brać udział w zabawie z pewnym utrudnieniem, na przykład musi uklęknąć. Gdy następnym razem klaśnie przed schwytaniem piłki, wtedy jest wybawiony i może znowu wstać lub też usiąść.

Zabawa będzie tym trudniejsza, im zręczniej stojący pośrodku koła prowadzący będzie potrafił ukryć, do kogo chce rzucić piłkę.

Klaśnij

Wszyscy uczestnicy siedzą w kole. Odliczają po kolei i każdy musi dobrze zapamiętać swój numer. Teraz rozpoczyna się zabawa:

Wszyscy uderzają jeden raz dłońmi w uda, klaszczą raz w dłonie na wysokości tułowia i strzelają palcami u prawej, a potem palcami u lewej dłoni. Jeden uczestnik, który zostanie wybrany przed rozpoczęciem zabawy, przy strzelaniu palcami lewej dłoni wymienia swój numer, a przy strzelaniu palcami prawej dłoni numer innego członka grupy. Osoba, która ma ten numer, musi w następnej kolejce postąpić dokładnie w taki sam sposób.

Zanim wszyscy dobrze opanują kolejność tych ruchów, zabawa powinna być przeprowadzana w stosunkowo wolnym tempie. Im szybciej będzie ona później przebiegała, tym będzie trudniejsza.

Pakowanie walizki

Uczestnicy siedzą w kole. Jedna osoba rozpoczyna od tego, że pakuje swoją walizkę, wymieniając jakiś przedmiot, który wkłada do niej. Mówi ona na przykład: „Pakuję koszulę". Następny uczestnik musi powtórzyć ten przedmiot i dodać nowy: „Pakuję koszulę i spodnie". Trzeci uczestnik powtarza obie rzeczy i dodaje następną: „Pakuję koszulę, spodnie i szczoteczkę do zębów". Każda osoba musi więc wymienić we właściwej kolejności wszystkie podane już przedmioty, a następnie dodać jeden od siebie. Kompletowanie walizki staje się z każdą chwilą coraz trudniejsze.

Zamiast pakowania walizki, grupa może na przykład wypełniać kosz owocami, łapać zwierzęta w ogrodzie zoologicznym, robić

69