Bartusówna4

20

VII.

Przyszłości! smutna, zimna, surowa i naga,

Odarta z wszelkich złudzeń pozłacanej szaty — Witam cię! odrzucając jak powiędłe kwiaty Wszystko, czego zuchwale serce się domaga!

Życie... to dług, co słusznej przyzywa wypłaty! Więc wesprzeć mnie powinna rozpaczna odwaga... Dziecięca wdzięczność o nią na kolanach blaga,

Dla szczęścia biednej matki — pochylonej laty!

Muszę żyć! nie zdradzając że konam powoli...

Może wreszcie wzrok myśli oślepnie przez ciemnie, Echa wspomnień zamilkną... i serce przeboli.

I jako inni — ducha zaprę się nikczemnie,

Niosąc spokojnie łańcuch niewolniczej doli...

Ach!... słyszę głos znajomy co w^roła: _rDaremnie!“

Nie!... uie!... choć dumną głowę ugnę i ukorzę,

Na czole znaku hańby świat mi nie wyciśnie,

Nad kim raz promień smutnej wielkości zawiśnie,

Do bytu pasożytów powrócić nie może!

W czyjej duszy przeczyste prawd źródło wytryśnie, A zarzuci je kalem — tego, roztrąć Boże Na wieki w proch nicestwa! Dla tego niech zorze Ogromne Zmartwychwstania nigdy nie zabłyśnie.

Gdy puklerz mych przekonań poświęcenie kruszy, Gdy dla drogiej istoty broń uporu hardą Złożę tf stóp człowieka, którego nie wzruszy

Ból mój, — co wyzyskuje dolę moją twardą,

Niechaj zadrży pod słów tych zabójczą pogardą: Bierzesz tylko me ciało, lecz nie weźmiesz duszy!