Choroby lasu0043 jpeg

Chwila czułości

Przekonujący dowód, że są ektornikoryzy

wae szybką mineralizację podłoży i wypłukiwanie dostępnych pierwiastków, zmieniając przy tym strukturę zbiorowisk grzybów glebowych na korzyść patogenów zgorzelowych. Stosowane plodo-zmiany oraz wprowadzane rośliny zielone, wzbogacając glebę oraz poprawiając jej własności fizykochemiczne i biologiczne, mogą równocześnie aktywizować zbiorowiska grzybów, bakterii i promieniowców, których metabolity ograniczają występowanie grzybów korzystnych dla roślin oraz zwiększają udział patogenów grzybowych.

Ważnym czynnikiem jest odczyn gleby, określający relacje między bakteriami a grzybami, modyfikujący dostępność składników' pokarmowych, tworzenie form nieprzyswajalnych lub toksycznych (np. jony glinu, żelaza czy manganu). Grzyby ektomikoryzowe cechuje duża plastyczność w stosunku do odczynu podłoża, np. Laccaria toccata, wykazuje doskonały wzrost nawet przy pH = 3, przyjmowanym jako bariera dla tworzenia się większości mikoryz, zaś Hebeloma mesopha-eum wraz ze wzrostem odczynu podłoża może zwiększać swój wzrost strzępkowy. Scleroderma citńnum do prawidłowego rozwoju wymaga gleb kwaśnych, ubogich w^r wapń; z kolei Suillus gran u totus i S. lu-teus doskonale rosną nawet przy wysokich dawkach CaO. Takie zmienne zachowania rozwojowe grzybów' mikoryzowych są czynnikiem selekcjonującym ich pojawianie się w' określonych środowiskach, zaś z punktu widzenia stosowania sadzonek sztucznie mikoryzowanych ułatwiają dobór gatunków⁷ do konkretnych sytuacji w^r terenie (gleby porolne, zdegradowane, skażone, rekultywowane).

Z kolei przykładem współżycia komponenta grzybowego i zasiedlonej rośliny, którego początkowa poprawmy charakter może przybrać skutki niekorzystne, jest