elementy kompozycji fotograficznejW

kontrastów do kontrastu wspólnego oraz zmiana barw na tony powodują, że wszystkie szczegóły stają się w przybliżeniu jednakowo kontrastowe, a zatem jednakowo dostrzegalne. Stąd obraz iotograficzny wykonany automatycznie, bezmyślnie, bez Ingerencji twórczej jest przeładowany szczegółami plastycznie równoważnymi. Obraz fotograliczny Jest dla naszego wzroku mniej syntetyczny niż rzeczywistość.

Oko ludzkie syntetyzuje, fotografia postępuje przeciwnie. Oko chwyta obraz ogólny, fotografia gubi ogólny zarys przedmiotów na korzyść szczegółów.

Obraz powinien pokazywać nic przedmiot, z Jego wszystkimi niedostrzegalnymi szczegółami, lecz pokrój ogólny tego przedmiotu. Obraz powinien stwarzać rzeczywiste wrażenie przedmiotu.

Fotograf artysta posiada szereg środków technicznych do osiągnięcia syntezy. Jak regulacja ostrości czy wartości tonalnych, nie mówiąc o kompozycji geometrycznej, jednakże mimo to stale jest zmuszony walczyć ze zbędnymi, szkodliwymi szczegółami przedmiotów fotografowanych, oddanymi drobiazgowo przez obiektyw. W przeciwieństwie do malarza, który może po prostu nie namalować szczegółu niepotrzebnego, co mu przychodzi z zupełną łatwością, fotograf musi sfotografować wszystko, co widzi jego obiektyw. Stąd trudności, zmuszające niejednokrotnie fotografa do usuwania z pola widzenia aparatu przedmiotów, których nie należy uwidaczniać na zdjęciu. Nie zawsze jest to oczywiście wykonalne. Można sprzed aparatu usunąć duży, ruchomy przedmiot, niemożliwością natomiast Jest zrównanie plam upstrzonych szczegółami, np. trawnika. Dlatego fotograf musi uciec się do stosowania innych metod.

Jedną z nich jest miękki, rozwiany rysunek uzyskiwany układem optycznym aparatu. Niestety sposób ten powoduje automatyczne, ogólne zamglenie obrazu i stosowany powinien być możliwie rzadko.

Lepsze wyniki daje metoda opracowania tonalnego, zaczynająca się już w chwili zdjęcia, za pomocą doboru odpowiedniego oświetlenia czy' filtru. Opracowanie oświetlenia decyduje zasadniczo o obrazie. Późniejsza laboratoryjna obróbka tonalna ma mniejsze możliwości interpretacyjne.

Szczegóły zbędne nic muszą być z obrazu całkowicie usunięte. Wystarczy ich przytłumienie tonalne, np. wprowadzenie Ich w cień przy podkreśleniu światłem tematu głównego.

Opracowanie laboratoryjne pozwala na regulację kontrastu czy zaciemnienia obrazu Jako całości, skutkiem czego bardzo często stonowanie szczegółów zbędnych pociąga za sobą stonowanie tematu głównego. Jednakże metody takie, jak częściowe doświetlcnic czy dowoła-nie, wreszcie specjalne metody tonorozdziclcze mogą w dużym stopniu dokonać zamierzonej syntezy.

Szczegóły widoczne na większości fotogramów’ znalazły się tam dzięki przypadkowi. Ich widoczność jest przypadkowa. Wynika ona z techniki. Tymczasem wartość dzieła sztuki wzrasta, gdy Jego elementy nie ukształtowały się przypadkowo.

Aby dzieło było pełnowartościowe, należy w nim za pomocą syntezy przeprowadzić myśl plastyczną, wyrażającą treść artystyczną. Myśl plastyczna powstaje natomiast dopiero wówczas, gdy obraz Jest skonstruowany na zasadzie oszczędności środków plastycznych, gdy przedstawia wyraźny temat w sposób jasny i zwarty, gdy forma i treść

117