image 031

Parametry polaryzacyjne 31

ortogonalne anteny. W takiej sytuacji ważną cechą anteny jest jej zdolność do odbioru tylko jednej z obu polaryzacji ortogonalnych. Własność tę nazywamy często „czystością polaryzacyjną”. Anteny rzeczywiste wytwarzają równocześnie (i odbierają równocześnie) obie polaryzacje ortogonalne, np. liniowe: poziomą i pionową lub kołowe: prawoskrętną i lewoskrętną. Warunkiem wykorzystania takiej anteny do pracy z dwiema polaryzacjami jest, aby ich poziomy mocy znacznie się różniły. Polaryzacja do której jest dostarczana dominująca część mocy bywa nazywana polaryzacją podstawową (ang. copolar), ta zaś o małej mocy polaryzacją skrośną lub ortogonalną (ang. crosspolar). Miarą ilościową „czystości polaryzacyjnej” jest poziom polaryzacji skrośnej względem podstawowej. Jako że poziom ten zależy od kierunku, zwykle przedstawia się na wspólnym wykresie obie polaryzacje (rys. 1.9). Warto nadmienić, że defini-

Rys. 1.9. Przykładowe charakterystyki kierunkowe dla polaryzacji podstawowej (-) i skrośnej (- -) dla tubowej anteny kwadratowej z wypełnionym dielektrykiem rowkowaniem podłużnym

cja poziomu polaryzacji skrośnej względem podstawowej nie jest jednoznaczna. W praktyce przyjęto definiować wektory polaryzacji podstawowej oraz skrośnej opierając się na definicji wprowadzonej przez A. C. Ludwiga [19], w której wymienione wektory leżą w płaszczyźnie prostopadłej do wektora R. Definicję tę omówimy dla przypadku anteny umieszczonej w początku układu współrzędnych, której wiązka główna jest skierowana w kierunku osi z. Załóżmy, że prąd płynący w tej antenie ma postać:

J(f') = J(r')(a>n_x +    (1.45)

gdzie a² + 6² = 1, przy czym a, 5, oraz ip są wielkościami niezależnymi od Przyjęta zależnością (1.45) postać prądu pozwala analizować przypadek polaryzacji liniowej (dla a = 0 mamy b — li prąd płynący wzdłuż osi y) lub