image 3

Gotuje się, kotłuje w parnym mroku, nie schwycić uchem

miliona w niskiej trawie szeleszczących kroków, na ziemi od mroźnego mżenia gwiazd przykrytej grubym chmur kożuchem.

Ostatnie gwiazdy zgasły i nad ziemią nisko

bulgoce ciepły mrok skrzydłami nietoperzy. Nad kartoflisko wyległe wczoraj ćmy zafurkotały futrem z miękkiej sierści.

Przez szmer robactwa z czarnych łąk i chitynowych chrzęst pancerzy z szelestem pełznie wąż, rozplótłszy hipnotyczny pierścień.

W spulchnionej ziemi głowy glist do nor zbutwiałe ciągną szczątki, huśtają się, kurczowo do nadbrzeżnych trzcin przypięte i ciemnością oślepione łątki.

Na płytkim bagnie kipi war kijanek i pijawek,

po dnie powłócząc pocłrwy z piachu linia larw ku traw łodygom utyka niemrawo i polatuią chmarą z ćmy chruściki jak najdrobniejsze płatki białych kwiatów, a z koniczyny już świerszczowej skrzyp muzyki otwiera noc nad światem.

108

100

.....—^»S6atSSatiMi6

OSIEM NOKTURNÓW

„Kultura" 1931 r,r 2

Pierwodruk całości poematu: „Zet” 1932 nr 2

..2e!" 1932 nr 3

8

Nalane smołą stoją skryte w nocy stawy.

Rzeka zduszona mrokiem przystanęła w biegu.

Rosą wieje od krzaków i od kępek trawy.

Prują v/odę dwa końskie łby, płynąc do brzegu.

Nakryte wnelką ciszą śpią ptaki i drzewa,

Księżyc mokry i złoty wyłazi z moczarów.

Nie drgnie liść, lis nie przemknie przez zaklęty parów. Słowik śpiewa.

i

Już nocny wiatr nas pustoszy i zimne niebo ogarnia,

czerwone liście klonów jesienną podściółką się kładą, straciły nasycenie trawy niegdyś zielone i poszarzały rzeczy — znużone iednostajnością trwania.

Jak samo jak Ty się męczymy falami twych walców płukani i roztapiają się sosny, podszyte suchym wrzosem, w zgęstniałym chłodzie.

Nad taką samą wodą •— objęci zadumaniem — czekamy

na plusk samotnych wioseł nadpływającej łodzi.

W ponocnej pustce — samotni — stoimy w zdumieniu niemem,

/,e już nie krzyczą słowiki od niepojętej rozkoszy, a białe gwiazdy płyną — jak zaw^rsze — nad czarnoziemem — i nocny wiatr nas pustoszy.