img033

3.2. Zasada podziału i podstawa klasyfikacji metod rozpoznawania 33

3.2. Zasada podziału i podstawa klasyfikacji metod rozpoznawania

Podziału metod rozpoznawania dokonamy na podstawie klasyfikacji trzech wprowadzonych odwzorowań: B, C oraz F, składających się na rozpoznawanie A. Do pełnego scharakteryzowania rozważanej metody rozpoznawania wystarczyć może podanie wyróżników tych odwzorowań, wybranych według pewnego ustalonego kodu. Proponowana tli forma kodu ma postać:

FfjCyBfi ,

gdzie /i, u oraz r; są pewnymi wyróżnionymi identyfikatorami, wskazującymi jednoznacznie na rodzaj używanej reguły podejmowania decyzji, funkcji przynależności i funkcji recepcji. Dla prostoty i mnemoniczności powstających w ten sposób charakterystyk rozważanych metod rozpoznawania A będziemy dążyli do tego, aby identyfikatory /i, v lub r) stanowiły jednoliterowe skróty odpowiednich słów', opisujących atrybuty poszczególnych etapów procesu rozpoznawania (rys. 3.1).

Kategorie wprowadzone dla odwzorowań F, C i B nie są wzajemnie wykluczające ani nie są rozłączne, zatem przy opisie konkretnej metody rozpoznawania może okazać się potrzebne wprowadzenie kilku identyfikatorów v lub r)

Taki zapis dla większości zadań rozpoznawania pozwala określić używane metody. W celu zapewnienia jednoznaczności unikać należy powtarzania się tych samych identyfikatorów /i, v lub t?, denotujących różne kategorie dla tego samego odwzorowania(³) rozważanej metody rozpoznawania. Będzie to niekiedy wymagało zaakceptowania pewnych nowych konwencji

(³) Unikać będziemy więc powtarzających się symboli r? przypisanych różnym kategoriom F (reguł podejmowania decyzji), wyeliminujemy powtarzające się symbole u odpowiadające kategoriom C (funkcji przynależności) i zabezpieczymy się przed powtórzeniami w zakresie symboli n. Natomiast za dopuszczalne uważać będziemy takie same symbole przyjmowane dla - przykładowo - v i r?, chociaż oczywiście oznaczać one będą zupełnie różne rzeczy (i/ odpowiada rodzajowi funkcji przynależności, a r) regule podejmowania decyzji). Jednak sama forma zapisu identyfikatorów jako indeksów symboli F, C i B zapobiega w tym przypadku niejednoznaczności, a wyszukiwanie różniących się symboli dla wszystkich możliwych elementów klasyfikacji okazało się zbyt uciążliwe.