img042

42

3. Klasyfikacja metod rozpoznawania

Podobnie jak w odniesieniu do identyfikatorów u, zastosujemy na początku charakterystykę określającą rozmiar zadania rozpoznawania. Wyróżnikiem będzie więc rozmiar przestrzeni cech n: fi — n liczba określająca wymiar przestrzeni cech.

Podstawowy podział metod recepcji B może być dokonany w zależności od tego, jakiego rodzaju cechy Zj € z są w niej wyróżniane. Możliwe jest w szczególności wyróżnienie odwzorowań dostarczających cech ilościowych (możliwych do rozważania dalej jako konkretne liczby), cech jakościowych (możliwych do wyrażenia za pomocą kodów ustalających wartości cech w skali porządkowej, co pozwala na prowadzenie porównań typu większy i mniejszy, ale bez wartościowania), cech opisowych (pozwalających na rozróżnianie pewnych sytuacji i na wykrywanie identyczności pewnych cech, lecz nie pozwalających na ich wzajemne porównywanie w jakiejkolwiek skali odniesień względnych), wreszcie cech binarnych (które można tylko rozpatrywać w kategoriach obecności lub braku pewnych właściwości). Możliwe jest więc wprowadzenie identyfikatorów:

H = i dla metod dostarczających cech ilościowych, fi — j dla metod dostarczających cech jakościowych,

H = o dla metod dostarczających cech opisowych,

H = 6 dla metod dostarczających cech binarnych.

Wymienione identyfikatory należą do tych, które szczególnie często muszą być używane w formie alternatywnych charakterystyk, ponieważ w wielu zastosowaniach podejmując decyzję trzeba opierać się na cechach należących - w myśl podanej klasyfikacji - do różnych klas. Na przykład w elementarnym przykładzie diagnostyki medycznej brać można pod uwagę temperaturę (p = i), ogólny stan pacjenta (w skali dobry, zly, bardzo zły, fatalny itp.)(/r = j). jego płeć (p = o) oraz występowanie lub brak wymiotów (/r = 6).

Jak wspomniano na wstępie, cechy, na podstawie których dokonuje się rozpoznawania mogą być rozważane wprost, albo mogą być poddawane pewnej transformacji. Obecność tej transformacji sygnalizować będziemy identyfikatorem

fi — t metoda wykorzystująca transformację cech.

Dalsze klasyfikacje muszą być wprowadzane sukcesywnie, według potrzeb konkretnego użytkownika.