IMG 1305062659

tradycyjnych norm. Karnawał był czasem wesołości, erotyzmu i szaleństwa młodzieży; był to czas, gdy młodzi ludzie sprawdzali niena-J ruszalność granic społecznych, dopuszczając się niewielkich aktówj dewiacji, zanim wchłaniał ich znowu świat porządku, posłuszeństwa! i wielkopostnej powagi. Finał następował w ostatni wtorek przed! środą popielcową (.Mardi Gros), kiedy słomianej kukle przedstawiają-! cej króla karnawału (Caramantran) wytaczano rytualny proces i urzą-dzano jego egzekucję. Koty odgrywały istotną rolę podczas niektó-J rych chamaris. W Burgundii głosy torturowanych przez tłum kotów! były elementem ogólnej kakofonii. Przedrzeźniając rogacza albo inną | ofiarę żartów, młodzież podawała sobie z rąk do rąk kota i wyrywała! mu futro, by sprowokować go do przeraźliwego miauczenia. Praktyki kę tę nazywano faire le chat. Niemcy określali chamaris mianem KatM zenmusik, który to termin może pochodzić od przeraźliwego miauczę-1 nia torturowanych kotów¹⁵.

Koty pojawiały się też podczas uroczystości św. Jana Chrzciciela, 1 które miały miejsce 24 czerwca, w czasie przesilenia letniego. Ludzie J ^rozpalali ogniska, skakali przez nie, tańczyli wokół nich i wrzucali i w nie.przedmioty posiadające magiczne właściwości, mając nadzieję •] na odpędzenie w ten sposób od siebie nieszczęścia i zapewnienie | ^powodzenia w pozostałej części roku. Ulubionym obiektem tych ! praktyk były koty - koty zawiązane w workach, spuszczane na sznur-1 kach, palone na stosach. Paryżanie palili całe worki kotów, podczas | gdy Courimauds {cour a miaud, czyli łapacze kotów) z miejscowości! Saint Chamond woleli gonitwy ulicami za płonącym kotem. W nie- ] których częściach Burgundii i Lotaryngii tańczono wokół czegoś na * kształt ozdobnego słupa (odbywały się przy nim zabawy ludowe | związane ze świętem wiosny), do którego przywiązywano kota i pod- ¹ pałano. W okolicach Metzu palono jednorazowo tuzin kotów w ko-szu umieszczanym nad ogniskiem. W samym Metzu ceremonia ta odbywała się z wielką pompą aż do czasu jej zniesienia w 1765 r. ^ Dygnitarze miejscy przybywali w procesji na plac du Grand-Saulcy, podpalali stos, otaczający ognisko strzelcy garnizonowi oddawali salwę, a koty znikały tymczasem w płomieniach, wydając przerażające dźwięki. Choć praktyka ta miała swoje regionalne odmiany, jej składniki wszędzie były takie same: feu de joie (ognisko), koty oraz aura wywołującego wesołość polowania na czarownice¹⁶.

Oprócz tych ogólnych ceremonii angażujących cale zbiorowości Rzemieślnicy celebrowali też obrzędy właściwe ich fachom. Drukarze forządzali procesję i ucztę na cześć swego patrona św. Jana Ewangelisty zarówno w dniu jego-wspomnienia, 27 grudnia, jak i w rocznicę jego męczeńskiej śmierci, 6 maja, w święto św. Jana w Oleju. W XVIII w. mistrzowie nie dopuszczali już czeladników do członkostwa w bractwie pod wezwaniem św. Jana, ałe ci nie przestali organizować ceremonii we własnym gronie¹⁷. W dniu św. Marcina, 11 listopada, urządzali z kolei inscenizowany proces sądowy, po którym następowała uczta. Contat wyjaśniał, że zrzeszenie drukarzy było maleńką „republiką” rządzącą się własnymi prawami. Kiedy pracownik naruszał te prawa, kierownik - stojący na czele zrzeszenia, a nie Zarządzający drukarnią - zapisywał wysokość grzywny w rejestrze: za ■pozostawienie zapalonej świecy - pięć sou; za awanturowanie się -trzy liwry; za szarganie dobrego imienia zrzeszenia - trzy Jiwry i tak dalej. Na św. Marcina kierownik odczytywał grzywny i pobierał je. Pracownicy odwoływali się czasem od decyzji do tworzonego dla żartu trybunału złożonego ze starszyzny, ale ostatecznie i tak musieli