IMG�13

krop łowni kam i nic powinna przekraczać afc 3%, kropiowniki o Umuaiu^j> wie wody wymagąją przewodów krótszych, o większym przekroju niż o turbulcntnym przepływie wody.

Długość przewodów nawadniających (emiterów linowych) m

W czasie eksploatacji systemu kroplowego wykonuje się itguhnt ppąh

pole obliczamy, dzieląc powierzchnię pola wyrażoną w metrach przez szerokość międzyrzędz i wyrażoną w metrach. Znając całkowitą dipJPl tera liniowego na polu nawadnianym i jego wydatek, można obl»cż>i jy*, trzebną do nawadniania określonej powierzchni pola. V/ zależnoiu od pompy i źródła wody nawadnianie można prowadzić na całej powitrala^ podzielić pole na sekcjo, dostosowując zapotrzebowanie do wydajności' i pompy. Podzielenie pola na sekcje jest także korzystne, nawet przy wydajności źródła wody. ponieważ możliwe jest wówczas użycie porrp» wydujności oraz przewodów rozprowadzających i innych akcesoriów z xzę-śrcdnicy, co pozwala obniżyć koszty. Prawidłowe funkcjonowanie niają odpowiednio dobrane przekroje przewodów rozpiowadrający et, : głównego, utrzymujące stałe ciśnienie i określony przepływ wody. Parug^. przewodów można określić za pomocą nomogramów w oparciu o prędko* i opór Hydrauliczny lub za pomocą programów komputerowych.

i konserwację, zw łaszcza w systemach wiclosezonowych. SzezegÓhąuMKrą ca się na równomierność wydatku kroplowników. które mogą być zapycha|*

w zależności od jakości wody. Poważnym problemem jest obecność dużqikścikv . za w wodzie. W wodach ze studni głębinowych w warunkach beztlenowychsąą się żelazo w formie dwu wart ościowej (Fe²*), które po zetknięciu sę z pnitą utlenia się do formy trójwartościowej (Fe**) i wytrąca w formie osadu. pewnym czasie kropiowniki. Wodę o dużej zawartości żelaza najpierw uęmn się i gromadzi w odstojnikach, a następnie filtruje przez filtry żwirowofuśiii i W wodach powierzchniowych występują glony, bakterie i grzyb), kania \ rzą szlam zapychający filtry i kropiowniki. Zwłaszcza bakterie stanowąynhu 1 jeżeli w wodzie znajduje się dużo żelaza i siarki, którymi się odżywają HermI szlam bakteryjny. W niektórych rejonach kraju woda zawiera    1

cają się na ściankach emiterów.

Do czyszczenia systemu kroplowego używa się kwasów lub innychtacóa

chemicznych, jak np. chloru lub pcrhydrotu. które rozpuszczają wytrąajp u3* dy oraz zapobiegają rozwijaniu się glonów, bakterii i grzybów. Z kwasów sąań* zalecany jest azotowy (HNOj) w stężeniu od 0.2 do 0.5% czystego kwas* ba traktuje się kwasem przez około 30 minut, po czym przemywa się gp cnąh przez następne 30 minut. Stężenie kwasu zależy od częstotliwości preepłśaa systemu oraz od zasobności gleby w azot. W okresie wegetacji ncśitHb

. system kwasem, dodając jednocześnie na 10001 wody 11 perhydrolu łLO \ Móiy zapobiega rozwojowi bakterii i glonów. Po sprzęcie roślin można sto* «yts* stężenie kwasu 1-2%, a także przemywać system kwasem solnym «jięiciriii około 1%. Polecanym sposobem czyszczenia systemu jest też chlorowa-_Mt kłkc może być stosowane w sposób ciągły lub okresowo. Chlor zapobiega osa* jffRCCganłcanym natomiast nic działa na osady wapnia. Stężenie aktywnego chloru «<v«hienie powinno przebaczać 50 ppm.

13,4. Sterowanie nawadnianiem

W naszych warunkach klimatycznych niedobory wody w glebie mogą wystę-pptt w różnym okresie wzrostu roślin. Bardzo często wskutek malej ilości opadów

ukżt wiosną występują niedobory wody w glebie, a więc w okresie siewu _; sadzenia warzyw. Utrudnia to wschody nasion i przyjmowanie się wysadzanych rtfjai kttrt w tym czasie wymagają optymalnej wilgotności gleby. Glebę pod wa* r-yuj oprawiane z siewu, deszczuje się kilka dni przed siewem, tak aby odpłynął mto wody i można było wjechać na pole sprzętem do przygotowania pola i wy* gtuiasion Deszczowanie po siewie nasion, zwłaszcza na glebach cięższych, jest ■ckcttystoe, gdyż może prowadzić do powstania skorupy utrudniającej wschody uuod Niektóre warzywa, jak np. fasola, nic tolerują deszczowania po siewie, które powadzi do uw. wymakania nasion i bardzo znacznego przerzedzenia wschodów. Deszczowanie po siewie możliwe jest tylko na glebach lekkich, na których woda £2«riucvjna bardzo szybko odpływa w głąb gleby i nie powoduje pogorszenia sto* srłó* powietrzno-wodnych. Jeżeli zastosowano deszczowanie po siewie nasion, •■leży je często powtarzać i nie dopuszczać do przesuszenia, gdyż spowodowało* bym umieranie kiełków. W takim wypadku dawki wody powinny być stosunkowo ■ewielkie, zwilżające tylko tę warstwę gleby, w której znajdują się nasiona, a mten* sywwość deszczowania jak najmniejsza, aby nic uszkadzać struktury gleby.

Podstawowym celem deszczownia jest zapewnienie optymalnej wilgotno* ki gleby w okresie wegetacji, tak aby mc dopuścić do zaburzeń we wzroście roślin (ta uzyskać wysoki i dobry jakościowo plon. Stosowanie deszczowania w okresie wegetacji zależy od przebiegu pogody i fazy rozwojowej roślin. Niedobory opadów w mym klimacie spotyka się dość często i nawet w latach o sumarycznie dużej ilości opadów występują krótkie okresy suszy, które inogą niekorzystnie wpłynąć na plon i jego jakość. Średnie sezonowe niedobory wody w okresie wegetacji poszczególnych pudów warzyw walmją się od 50 do 250 mm w zależności od przebiegu warunków pogodowych w okresie wegetacji, rejonu uprawy oraz warunków glebowych. Nąj-wątoe niedobory wody występują w środkowych rejonach naszego kraju oraz na gidach lekkich o małej zdolności retencyjnej. Deszczowanie w dużym stopniu unie* ależnia produkcję warzyw od niedoboru opadów lub niekorzystnego ich rozkładu “okresie wegetacji. Średnie sezonowe normy nawadniania brutto dla poszczególnych piluoków warzyw nawadnianych za pomocą deszczowni przedstawiono w tabeli 4.