czyli:
(x, -x2)2+(y1-y2)2+(z1-z2)2-l2 =0.
Nu układ punktów materialnych mb m2 narzucone są więzy geometryczne olm Hlronnc niezależne od czasu. Można też na punkty połączone liną narzucić więzy jednostronne (rys. 95), np.:
(x, - x2 )2 + (y, - y2 )2 + (z, + z2 f < l2.
m.
1
Rys. 95
Jeżeli np. napięta lina zmienia swoją długość, to wówczas 1 = l(t), gdzie t - czas.
Na przykład z krążka jest odwijana lina (rys. 96), na której końcu zawieszona jest masa m.
Współrzędne (xiyiZi) opisują położenie ostatniego punktu, w którym lina styka się z krążkiem. Współrzędne (x2y2z2) określają położenie masy m. Odległość pomiędzy punktami zapiszemy:
(xi - x2 )2 + (yi - y2 )2 + (zi - z2 )2 = l2 = X.2 ■ t2.
Równanie więzów narzuconych na układ:
Fi = (xi - x2 )2 + (yi - y2 )2 + (zi - z2 )2 - X2 ■ t2 = 0.
Jc/ell w tówiittńirtdh wiijwSw występuje czas w postaci jawne), lo więzy są nie-sliu |oimiur (leoiKmtlo/ne). Równanie tych wiązów możemy zapisać:
W układach możemy spotkać sią również z takimi wiązami, które nakładaj;) ograniczenia nie tylko na współrządne punktów, lecz również na prądkości punktów, co zapiszemy w postaci:
Ę = F, (xiyiz,... xny„zn, i^ż,... xnynżn) = 0.
Takie wiązy nazywamy wiązami kinematycznymi, albo inaczej anholonomicz-nymi (lub nieholonomicznymi).
Z podanych informacji wynika, że opisują ruch układu punktów nieswobod-nych. Dowolnie przyjąć można tylko pewną ilość współrzędnych niezależnych. Ta ilość współrzędnych to tzw. liczba stopni swobody układu punktów materialnych, czyli:
(207)
s = 3-n-p
gdzie: s - liczba stopni swobody układu, n - ilość punktów materialnych,
3-n-ilość współrzędnych opisujących położenie układu punktów materialnych,
p — ilość równań więzów.
Równanie (207) określa ilość stopni swobody układu.
Dwa punkty materialne: mi i m2 połączone są nierozciągliwą liną, której długość jest stała (1 = const.) (rys. 97). Określić liczbę stopni swobody.
Rys. 97
Liczba punktów: n = 2, ilość równań więzów opisujących położenie punktów względem siebie: p = 1.