out 0079

10 Ttcrie jtdnoslrk ps)<hiez *ych

apcrcepcji nazywamy {tra-.ądtm. Podmiot pnuądu nic wyraża się nigily i pozostaje zatajonym w głębiach indywidualnych człowieka, Orzeczenie zaś prasądu wyraża się jako podmiot sądu formalnego i ma charakter społeczny. Pochodzenie jrgn aperccpcyjnc poddaje go władzy sprawdzianów Jngicz-nych.

§ 2G.    - Czynność npcrccpcji, która przeistacza bezimienność na uspo

łeczniony przedmiot myśli, zasadza się na wjdsiehniu z niej jednej z wiciu możliwości wyobrażeniowej, i na ztUlerminou^snin pewnego kierunku skojarzeniowego, w jakim moment intuicyjny ma działać. Wydzielenie i determinacja stanowią jeden akt apcrcepcji, odróżnia się je tylko zależnie od odmiennego stosunku, w jakim ten akt się rozpatruje: pierwsze w stosunku do bezpośrednio poprzcdząjąccgo (bezimienna całość intuicyjna); drugie — w stosunku do bezpośrednio następującego (kierunek skojarzeniowy wyobrażenia wydzielonego, jego symbolizm pojęciowy). W stosunku do działania apcrcepcji moment intuicyjny przedstawia zawsze zhicroutt!! miliunJci. Aperećpcja rozkłada ją: wydziela albo grupę możliwości (przedmiot, o którym wypowiada się w sądzie), albo możliwość pojedynczą (atrybut jakościowy przedmiotu) nic dającą się już na nic rozłożyć. Natura jednostki myślowej, sądu, wykazuje, żc a percepcja działa zawsze w kierunku isiMMunw możliwości. Intuicja zaś działa odwrotnie. Stosunek antagonizmu pomiędzy a percepcją i intuicją. Negatywny charakter apcrcepcji jako „subiektu transcendentalnego”.

§ 27. — Roli’, a percepcji W powstawaniu pojęcia fastdmittu. Synteza nperecpcyjna przy urabianiu bezimienności iui wyobrażenie. Rola a percepcji w powstawaniu pojęcia ttUfbutu. Różnica psychologiczna między przedmiotem i atrybutem. Jednostka myślowa, sąd, jako iftr-dtk potemjaU, przejście oiI większej grupy możliwości do mniejszej.

$ 28. — Każdy sąd, ze stanowiska psychologicznego rozpatrywany, jot sądem nnaliljtznpm. Jest on wy tworem* tej czynności, którą zperccpęja dokonuje nad momentem intuicji, nad jednostką psychiczną. J/,!>•«!•', czyli synteza dwóch członów sądu, jrst spójnością genetyczną, daną w intuicyjnym stanie, z którego myśl pochodzi; be* tego apcrccpęja nigdy by tej jedności stworzyć nic mogła. W każdym sądzie możliwość pojęcia orzeczeniowego musi być zawarta w podmiocie sądu, musi być treścią zatajoną stanu intuicji, ażeby synteza myślowa odbyć się mogła. DaWeWi**// sądów jest bezpośrednim wynikiem analitycznego działania apcrcepcji na intuicję, jeżeli zjawienie się drugiego członu jest uwarunkowane przez początkowy stan intuicji. Tc dw ic zasadnicze cechy wszelkiego sądu jedność syntetyczna i dwudziel-notó — odkrywają nam naturę jednostki psychicznej, jako intuicyjnego rodnika myśli, który zataja w swej bezimienności tę różnorodność, jaka objawia się w myśli, zgodnie z określeniem rozwijanym poprzednio.

§ 29. — Stosunek określenia „jednostki psychicznej" do psychologicznej podstawy logiki. Logiczne prawo tożsamości i prawo sprzeczności, ze strony psychologicznej rozpatrywane, stanowi istotę .jednostki psychicznej", sasadf Zjawiska. Oba te prawa sprowadzają się psychologicznie do „podmielenalci orzrcwiir.”. '/. podmiotowości orzeczenia wyniki Hamiltonowska zasada: „ilościowości orzeczenia". Dwie wykluczające się logiczne foriny sądów -ekstensywna i intensywna — zc strony psychologicznej objawiają ten sam charakter analitjwttiy jednostki myślowej, jako apercepcyjncgo rozwinięcia momentu intuicji. Zasada nowożytnej logiki — >o wszelki sąd jest tożsamością, daje się wyprowadzić z postawionrj przez nas tezy ..jednostki psychicznej", jak również zajada rozumowania jako „podstawianie podobnych".