out0027 jpeg

cyjna, gdyż taka jest istota rzeczy — ona posiadła ową magię, gdyż jest właśnie imaginacyjna. Stąd młodzież konsumuje style wyobrażeń, strojów i muzyki w sposób aktywny, znaczący i odwołując się do własnych o niej wyobrażeń; znaczenia amerykanizacji zmieniają się tutaj zależnie od odmiennych subkulturowych gustów. Ilcbdige sugeruje, że ci młodzi robotnicy użyli wyobrażeń, stylów i słownika amerykańskiej kultury popularnej dla różnych pozytywnych celów jako formy oporu, wprawdzie niezbyt radykalnego, wobec kultury klasy średniej i wyższej oraz jako duchowej obrony przeciwko własnemu podporządkowaniu.

Co więcej, przyswojenie i transformacja mitycznej Ameryki dokonały się równolegle z przyjęciem stylów i mód europejskich. Przykładowo: mody robotniczej subkultury w centrum wielkich miast, które pojawiły się we wczesnych latach sześćdziesiątych, zapożyczyły wiele zarówno z Włoch (ubrania i skutery), jak z czarnej amerykańskiej kultury popularnej (współczesny jazz i soul). Hebdige cytuje w tym kontekście anonimowego robotniczego bohatera szpiegowskiego z pierwszej powieści Lena Deightona, The. Ipcess File:

romantyczna afirmacja kultury amerykańskiej ograniczała się do tak bezwstydnie „popularnych” tygodników jak „Titbits” oraz podgatunku literatury — opowiadań, humoresek i hollywoodzkich efemeryd — które przeznaczone były głównie na rynek robotniczy. Do roku 1960 rynek ten, a przynajmniej znacząca jego część, zwłaszcza wśród młodzieży, ponownie sic zmienił, uciekając od wybujałości opływowych samochodów i rocka (1988, s. 74).

Zmiana ta znalazła wyraz w powieści Deightona z roku 1962. Następujące słowa narratora i antybohatera powieści, które cytuje Hebdige, wskazują na charakter tego przejścia: „Schodziłem Charlotte Street w kierunku Soho. [...] Kupiłem dwie paczki gauloisów, załatwiłem szybko sprawę z Mariem i Frankiem na Terazza, kupiłem „Statesmana”, trochę normandzkiego masła i czosnkową kiełbasę” (Deighton, 1978, s. 22). Według Hebdige’a: „To, co jest tutaj znaczące, to zdrada ludzi w rodzaju IIarry’cgo Palmera nie na rzecz Rosji — a jeszcze mniej Ameryki — ale Włoch [...] na rzecz Kontynentu”. I dalej: „być może jest ironią, iż kiedy się to wydarzyło, najbardziej wstrząsająca i spektakularna rewolucja w brytyjskim popularnym guście na początku lat sześćdziesiątych dotyczyła przyswojenia nie obcesowego i wulgarnego stylu amerykańskiego, ale subtelnego, chłodnego stylu kontynentalnego, który przez wiele lat inspirował brytyjskich mistrzów” (1988, s. 75). Dlatego Harry Palmer Jest powieściowym rozszerzeniem tego trendu” (ibid.)¹³. Co więcej, „arcyszpiedzy, Burgess i MacLean (a później Philby), motywowani — jak się twierdzi — głęboką pogardą i niechęcią do Ameryki, za jej kulturalny, ekonomiczny i militarny imperializm, za «amerykanizację» globu, sprawili, iż tacy prości ludzie jak Palmer musieli wziąć sprawę w swoje ręce” (ibid., s. 76).

40