Technika drukowania wklęsłego
Miedzioryt - XV- XVI w. Przekalkowanie rysunku na płytę Cu, ryt za pomocą rylców, naniesienie farby, usunięcie z miejsc nie drukujących, przeniesienie rysunku na papier (Diirer).
Akwaforta - XVII w. Kwasoryt. Na za werniksowanej płycie Cu odsłonięcie powierzchni miedzi przy użyciu stalowej igły, trawienie HNO3 miejsc odsłoniętych usunięcie werniksu, naniesienie farby, usunięcie z miejsc nie drukujących, przeniesienie rysunku na papier (Rembrandt, Goja).
Akwatinta - płyta Cu pokryta mieszaniną alkoholu i pyłku żywicznego, kilkakrotne trawienie kresek tworzących rysunek, oczyszczenie płyty, pokrycie warstwą farby, przeniesienie farby na papier (Prince, akwatinta barwna - Le Błon).
Mezzotinta - Operuje płaszczyznami, na równomiernie "posiekanej płycie" wygładzanie miejsc odpowiadających Jasnym partiom rysunku, naniesienie farby, usunięcie z miejsc nie drukujących, przeniesienie farby na papier.
Suchoryt - sucha igła - ryt stalową igłą w powierzchni Cu i pozostawienie wiórka na brzegu wyżłobienia. Farba pozostaje również na powierzchni wiórków.
Heligrawiura - zastosowanie papieru pigmentowego, wkopiowanie diapozytywu wielotonalnego i przeniesienie papieru pigmentowego na pokrytą nierównomiernie warstwą lakieru powierzchnię miedzi, trawienie FeCl3.
Rotograwiura -r zastosowanie papieru pigmentowego naświetlanego przez raster i diapozytyw wielotonalny, przeniesienie na cylinder stalowy pokryty warstwą miedzi, wywoływanie, trawienie FeCl3, usunięcie kopii pigmentowej. Zalety:
- dobra jakość druków jedno- i wielobarwnych przy zadrukowywaniu różnego rodzaju podłoży,
- znaczna prędkość drukowania do 45 000 obrotów/h, z możliwością zwiększenia do 80 000,
- możliwość stosowania cylindrów formowych do 2,4 m roboczej długości,
- prosta konstrukcja zespołu drukującego z możliwością wprowadzenia systemów kontroli i sterowania procesem drukowania,
- znaczne nakłady uzyskiwane z form wklęsłych,
- niski udział makulatury w produkcji ogólnej.
Wada: koszt i pracochłonność technologii wykonywania form.