polski ubior6

czoną na wierzch koszulę, przepasaną pasem z brzękadcłkami. Na koszuli miał płótniankę z kolorowymi wykończeniami rękawów, zc szlakiem geometrycznego haftu na przodzie, a na głowie zdobioną haftem magierkę (rys. 132).

Wiele uwagi poświęcił Norblin ubiorom mieszczańskim, a przede wszystkim tym z nich, które odbiegały nieco od stroju szlacheckiego i równocześnie miały niewiele cech wspólnych z ubiorem chłopskim. Były to więc w większości ubiory biedoty miejskiej, owych sprzedawców (rys. 133), stróżów nocnych (fot. 76), a także Żydów, których odzież różniła się od odzieży pozostałej społeczności miejskiej i rzucała się w oczy zwiedzającym Polskę cudzoziemcom. Inflantczyk Schulz pisał o Żydach: „Mężczyźni latem noszą zwykłą odzież długą, czarną, która wedle zamożności posiadacza mniej lub więcej jest brudną i poszarpaną. Zimą kładną znane, szerokie, czarne polskie futra podbite lisami⁴¹. Do futer tych nosili futrzane wysokie czapy, nie golili zarostu, długich pejsów i bród (rys. 134, fot. 77). W swoich rysunkach J. P. Norblin ukazywał również typową odzież mieszczańską, składającą się z fałdzistego okrycia z szerokim kołnierzem i wysokiej czapy na głowie (rys. 135).

W ubiorze kobiecym dostrzega się znacznie większą zależność od

131. Płócienny ubiór chłopski, przepasany pasem z włóczki, na nogach łapcie Z łyka lipowego

132.    Ekonom krakowski w płótniance obramowanej

kolorowym haftem, koszula wypuszczana na spodnie i przepasana szerokim uy bijanym pasem, na głowie magierka

133.    Uliczny sprzedawca

świętych obrazków