polski ubior8

108. Strój wierzchni z pętlicami, rodzaj kon tusza

109. Polski kon tusz sukienny Z pętlicami i jego wykrój

Istotnym.szczegółem wykończenia koniuszy były pętlice; aż 12 pętlic z guzami miał np. kontusz ze zwisającymi rękawami, z 2 połowy wieku, należący do Aleksandra Jabłonowskiego (rys. 108). Szeregiem pętlic i guzami wykończony też jest karmazynowy kontusz z lat 1G55-1660 ze zbiorów w Sztokholmie (rys. 109). Kontusz ten ma silnie zaznaczone wcięcie, od linii stanu aż do dołu widoczny jest w tyle jednolity wąski płat tkaniny, do którego są doszytc boki z wycinków koła (rys. 109). Kołnierz tc^o stroju jest niski, stojący, ze skośnie ściętymi na przodzie narożami, podobnie jak przy żupa-nach z lat sześćdziesiątych.. Wąskie rękawy mają u dołu opuszczany na dłoń mankiet, odchylany w górę tylko wówczas, gdy spód i wierzch kontusza zrobione były z tej samej tkaniny. Przody kontuszów- były tak krojone, że jedna poła głęboko zachodziła na drugą, przy czy tu obie poły były górą, poniżej kołnierza, nieco poszerzone, co powodowało rozchylanie się ich aż do pierwszego guza z pasmanterią i odsłonięcia przodu żupana. O tym, jak wielkiej staranności i pomysłowości wymagały pasmanteryjne wykończenia kontuszy, świadczą stosowane od początku pojawienia się mody kontuszowej podkreślenia zeszyć ubiorów naszyciami z borty. Karmazynowy kontusz z Livrustkammcren wykończony był na przykład bortą srebrną

110. Ferezja podszyta futrem, Z niskim stojącym kołnierzykiem, przyozdobiona pętlicami i guzami (u dołu z prawej)