Rzut dyskiem0012

stępowi zestroju mtoticz—dysk jest aż 5-krotnie mniejsza od prędkości poruszającego się po łuku dysku. Ta różnica w wielkości obydwóch ruchów stanowi podstawową trudność do przezwyciężenia.

Aby te dwi ruchy opanował, nie wystarczy samo rzucar* z obrotem. Miotacz musi konieczne stosować rzuty bez obrotu — rauty a miejsca. Często spotyka się dyskoboli podkreślających ruch obrotowy ra niekorzyść postęęow»go i odwrotnie. Najwięcej wśród zawodników wykonujących tle wyrzut jest tych, którzy podkreśliła w mm rush postępowy.

Prace nóg. Podczas wyrzutu, jak już zaznaczono, miotacz nic tylko nic może przerwać ruchu jednostajnie przyspieszonego, ale nawet pomyśleć o wykonaniu czegokolwiek, co by zakłóciło Jego rytm. Przed tym błędem ma zabezpieczać intensywna i ciągła, nieprzerwana praca nóg.

Najważniejszą rolę spełnia noga prawa — baza prawie całego wyrzutu. Z chwilą kiedy lewa noga dotknie ziemi, miotacz wprowadza aktywnie prawą nogę do pracy. Wsparty pewnie na śródstopiu rozpoczyna ruch skrętowy. W ruchu tym cała prawa noga musi brać udział.

Aby leplel zrozumieć mechanikę wyrzutu, rozpatrzmy najpierw skrajności. Najlatw e| było by po prostu poddać się ruchowi postępowemu wynikającemu ze skoku w przód i odpychając się nogą prawą, przerosić c.ęUr cliła na negę lewą. Brak skrętu prawej negi powoduje znaczne wyprowadzenie dysku a jego właściwego toru po łuku. Ten ruch w przód wzięty z pchn.ęcla kulą. » zniczr ,e skracający drogę oddziaływania na dysk. należy konsekwentnie usuwać.

Inny błąd. to brak ruchu postępowego w przód podczas wyrzutu. Bardzo krótkie zatrzymanie się na nodze p-awej szczególnie w początkowej lazie wyrzutu |est poządire ale jeśli w dalszym ruchu skrętowym miotacz nie odepchnie się prawą negą do przodu i pozostanie tylko przy obrocie, to spowoduje ode|śoe od dysku.

Zwykle po wyrzucie miotacz traci równowagę nie w kierunku rzutu, lecz ku tyłowi kola. Błąd ten ujawnia się wcześniejszym odrywaniem od podlota nogi lewej nlt prawe| (ryc. IS). Właściwą pozycję demo-.stru.e miotacz na ryc. 16. Zawodnik wykonuje i skręt nogą prawą. I przenoszenie ciężaru ciała i nogi prawe| ra lewą. Czyni to jednocześnie I z umiarem, przy czym skręt wykonuje i koJanem, I stopą, nie odrywając lewe| nogi od powierzchni koła.

Po przyjęciu zatem właściwej pozycji po wylądowaniu miotacz kontynuuje rzut przez skręt kolana prawej nogi do kierunku rzutu. Jest to ruch ener-giczny lecz ciągły, który trwa aż do zakończenia całej fazy wyrzutu, tj. do momentu kiedy prawa noga znajdzie się w kierunku rzutu. Równocześnie ze skrętem kolana, 1 to od samego początku, należy skręcać prawą stopę, wyprowadzając piętę od kierunku rzutu. Jest to skręcanie nogi zc wspięciem na palce. Przez cały czas wyrzutu pięta z najniższego ułożenia podnosi się do góry. przy czym najwyższy punkt osiąga w fazie końcowej. Ruch należy zakończyć w chwili, kiedy stopa zajmie położenie równoległe do średnicy kierunkowej.

Lewa noga wykonuje niewielki skręt na śródstopiu, a praca jej powinna znacznie przyczynić się do podniesienia środki ciężkości ciała, który dzięki ruchowi postępowemu miotacza przemieszcza się z nogi prawej w kierunku nogi lewej.

Bardzo istotna dla rzutu jest praca tułowia. Aby ją zrozumieć, trzeba wprowadzić umowne pojęcie osi obrotu. Przebiega ona od palców lewej

Ryc 15. &lvl' Pn*«iw<i*»«e oderwani* It- Ryc, |(. Ruch skrętowy prawej rogi we) r.o*l od pod*«a.    w pierwsiej fui« wyrzutu.

nogi przez lewe biodro i lewy bark. W drugiej części wyrzutu miotacz musi się wokół niej obracać. Za prawą nogą musi się przemieszczać do przodu prawe biodro I to nie jakimś zrywem czy szarpnięciem, lecz ru. chcm ciągłym, od początku wyrzutu aż do chwili, kiedy oś bioder dojdzie do poprzecznego ułożenia w stosunku do kierunku rzutu. Przeciągnięcie prawego biodra do przodu jest szkodliwe. Cały wyrzut, aż do omówionego wyżej położenia osi bioder, musi być tak wykonany, aby ani kąt skupienia, ani poziomy kąt napięcia nie uległy zmianie. W takim ułożeniu tułowia zawodnik wykonuje obrót wokół osi. Obrót musi wykonywać cały zestrój miotacz—dysk. a nic poszczególne jego części. Ruch tułowia można porównać do ruchu drzwi na zawiasach. Przez te właśnie zawiasy przebiega oś. wokół której drzwi się obracają. Przez tak wykonany obrót nic tylko uzyskuje się ułożenie tułowia korzystne dla nadania dyskowi przyspieszenia końcowego, ale również przedłuża się drogę dysku, drogę efektywnego działania na sprzęt w końcowej fazie wyrzutu.

Jak zachowuje się głowa i lewa ręka miotacza? Wiadomo, że cd ułożenia głowy zależy równowaga człowieka. W obrocie równowaga jest jednym i ważniejszych momentów. Proste I naturalne prowadzenie głowy zapewnia

23