skanuj0005

208

1*

‘ - "

•*•„ swobodnego posługiwania się tymi kontekstami! Wobec tylu trudności cenzor wolał zrezygnować i Policją zwolnić. Co w niczym nie zmienia faktu, że farsa Mrożka — choć w istocie skromna i nieco schematyczna — była sztuką gwałtownie antystalinowską, anty totalitarną, antyreżimową.

jgr.

' U

•' 4

e- e

i ■ Ą

¹    Uwaga dla korekty: Genet (naz\ isko) pisze się bez akcentu circonflexe, inaczej niż genet (jałowiec)! Dziwne, ale prawdziwe!

²    Wszystkie cytaty przytaczam według: S. Mrożek, Utwory sceniczne, T. I, Kraków 1973.

³    Zdanie to zarazem identyfikuje (pośrednio) kraj, w którym dzieje się Policja... jako Polskę właśnie.

r. k
Y. .v fi	•' 4
	. 9
i i '	& 7 &
l
• i
H:	;4 ■*
i	i • ~ ^v* *

Nodsat0S>    pc^>co\<^oAe

^U U'tercJ:arxe i in/^y^ -^łcA-ko^_jC9

rw

'I^OJ y^S' I

MARTIN ESST IN

Mrożek, Beckett i teatr absurdu

Po raz pierwszy spotkałem Sławomira Mrożka w 1965 roku w Wiedniu podczas międzynarodowego zjazdu ludzi teatru. Od razu też poczułem osobliwe duchowe powinowactwo z obecnymi tam Polakami: Erwinem Axerem, Janem Kottem, Adamem Tarnem i Mrożkiem. Może dlatego, że jako austriacki emigrant, od lat mieszkający w Anglii, w rozmowach z Polakami odnajdywałem prawdziwie środkowoeuropejski intelektualny żar i posmak mojej wiedeńskiej młodości, jakie wówczas, w 1965 roku, prawie zaniknęły w kręgach austriackich intelektualistów. To właśnie goście z Polski mieli w sobie o wiele więcej niż oni ideologicznej i umysłowej intensywności lat przedwojennych i międzywojennych. Przyczynił się do tego bez wątpienia fakt, ze w Polsce wartości te były w nieustannym zagrożeniu, podczas gdy Austriacy, którzy wyszli z wojny względnie bezpieczni, stali się —poza pewnymi wyjątkami — zbytnio zadowoleni z samych siebie i prowincjonalni.

Jesienią tego samego 1965 roku miałem okazję powtórnie spotka moich przyjaciół w Warszawie. Mrożek już wtedy był /.a granicą, ale udało mi się obejrzeć jego Tango w inscenizacji Erwina Axera na sce