komercyjna, jak i społeczna, posługują się tymi samymi technikami i środkami. Różnica jest więc tylko kwestią stylu prezentacji.1
Kampanie społeczne można definiować także poprzez pryzmat społecznej zmiany, w której to działania danej grupy ludzi nastawione są na przekonanie innych osób do modyfikacji, akceptacji lub też zaprzestania określonych praktyk, zachowań, przekonań czy wartości.
1.3.3. Uczestnicy kampanii społecznych (nadawcy i odbiorcy)
Nadawcami kampanii społecznych mogą być różnego rodzaju instytucje publiczne, prywatne, rządowe, przedsiębiorstwa (np. energetyka), różnego rodzaju stowarzyszenia, ale także banki, polityczne grupy interesów, kościoły i religijne organizacje oraz fundacje charytatywne.
Najczęściej nadawcami kampanii społecznych są organizacje pozarządowe (NGO), które są dobrowolnymi organizacjami, działającymi niezależnie od struktur państwowych czy politycznych. Organizacje pozarządowe działają na rzecz spraw społecznych i dobra publicznego, a swoją pracę w dużej mierze opierają na zaangażowaniu wolontariuszy.
Jak twierdzi Leszek Stafiej, „kampanie społeczne powstają z inicjatywy organizacji lub instytucji, które dochodzą do wniosku, że pewne zjawiska społeczne zależą od postaw społecznych; że zjawiska negatywne, patologie społeczne, albo pewien stan świadomości, wymagają interwencji, zmiany. ” 2
Kampanie społeczne mogą być adresowane do całego społeczeństwa, lub skierowane do publiczności specyficznej, czyli do tzw. grupy docelowej, tj. do wyselekcjonowanej węższej grupy odbiorców, do określonych warstw czy segmentów społeczeństwa w zależności od wieku, płci, miejsca zamieszkania, gustów oraz potrzeb. Trzeba też zaznaczyć, że kampanie społeczne kierowane do „wszystkich ludzi” są zazwyczaj mało skuteczne.
Zdaniem Ireneusza Stankiewicza, z docelową grupą, „która ma być odbiorcą ostatecznym komunikatu można komunikować się w różny sposób: można do jej
13
www.abc-ekonomii.net.pl/s/aida.html
M. Izdebski, Reklama społeczna. Kreacja i skuteczność. Warszawa 2006, s. 11