skanuj0007

Gadżety popkultury Społeczne życie przedmiotów

do Meksyku. Grupa 150-ciu licealistów postanowiła uczcić ukończenie szkoły średniej wspólnymi wakacjami. Kilkadziesiąt minut po starcie jeden ze stewardów zapowiedział konkurs, do którego zgłosiły się trzy licealistki, dwie pozostałe wybrała obsługa samolotu. Nagrodą w konkursie, w którym jurorami stali się piloci samolotu, było sześćdziesiąt dolarów. Na nakręconym w czasie lotu filmie słychać, jak jeden ze stewardów krzyczy „Proszę więcej wody dla zawodniczki numer pięć, wciąż jest sucha”! Gdy pasażerki poskarżyły się rodzicom, lotem zainteresowała się amerykańska Federal Aviation Administra-tion. Wszczęto śledztwo, które miało między innymi sprawdzić, czy piloci nie zaniedbali swoich obowiązków, gdy zamiast samolotem interesowali się małoletnimi pasażerkami.

T-shirty ewoluowały od zwykłych, białych podkoszulek do małych dzieł sztuki, często sprzedawanych za gigantyczne pieniądze. Za 13 tysięcy dolarów można kupić w internecie koszulkę, którą specjalnie dla legendarnej hiphopowej grupy RUN DMC przygotowała firma Adidas. Awangardowy aktor i reżyser Vincent Galio sprzedaje koszulki ze swoją podobizną za 500 dolarów, ale potencjalni nabywcy muszą wypełnić wcześniej specjalną ankietę, na podstawie której Galio ocenia, czy dana osoba może stać się posiadaczem jego bawełnianego dzieła sztuki.

Jako pierwsze na przodzie T-shirtów pojawiły się proste napisy. Lata 60. XX wieku przyniosły modę na barwienie koszulek. Stosowaną technikę nazwano tie-dye (‘zwiąż-zafarbuj’), ponieważ cała sztuka polegała na odpowiednim złożeniu i związaniu T-shirtu, a następnie moczeniu go w kolorowych barwnikach. W zależności od tego, jak się go złożyło, powstawały konkretne wzory - koła, paski, kolorowe plamy itd. Koniec lat 60. przyniósł też modę na koszulki w stylu Ringer, czyli jednokolorowe koszulki, w których kołnierzyk i końcówki rękawków wykonano w innym, często kontrastującym kolorze. Nosili je fani rock and roiła.

Lata 70. XX wieku to czas czarnych T-shirtów koncertowych, popularnych zresztą do dzisiaj. Na koszulkach zazwyczaj nadrukowane są podobizny członków zespołu, a nabyć je można w czasie koncertu i przede wszystkim właśnie tam należy je nosić. Często na plecach koszulki nadrukowywany jest kalendarz występów na trasie koncertowej zespołu. Obecnie w internecie można znaleźć spisane zasady dotyczące noszenia koszulek koncertowych. Ortodoksyjni fani tego typu ubioru twierdzą, że zgodnie z koszulkową etykietą na koncerty należy zakładać koszulki zespołów w stylu zbliżonym do stylu kapel występujących na scenie. Zakupionej w czasie koncertu koszulki nie należy natychmiast zakładać, można to zrobić dopiero w dwa tygodnie po imprezie, chyba że koncert odbył się w innym mieście - kiedy wracamy do siebie możemy założyć T-shirt już nawet następnego dnia. Nie należy nosić koncertowych koszulek z Bobem Marleyem czy Beatlesami, chyba że rzeczywiście było się na ich koncercie. Z kulturą hiphopową najczęściej kojarzone są natomiast T-shirty wyglądające na lekko za duże i szerokie spodnie. Jeden po drugim, hiphopowi artyści produkują koszulki sygnowane swoim imieniem.

Tenisowe koszulki polo z charakterystycznym kołnierzykiem, które można zapiąć na kilka guzików, wymyślił francuski tenisista Rene Lacoste. Słynne polo powstało w 1929 roku i chociaż początkowo było przeznaczone dla sportowców, szybko znalazło uznanie wśród „zwykłych” ludzi. Obecnie często polo uznawane jest za bardziej elegancki T-shirt, coś pomiędzy koszulą a zwykłym podkoszulkiem. Umieszczany na koszulkach Lacoste charakterystyczny krokodyl może być uznawany za symbol snobizmu, jednak częściej niż znani tenisiści noszą je francuscy emeryci.

Złą sławą cieszy się natomiast koszulka bez rękawków, zwana po angielsku A-shirt albo wifebeater (‘bijący-żonę’). Stereotypowo uważa się, że noszą ją najczęściej właśnie mężczyźni, którzy biją swoje żony. Tak było między innyni w filmie Martina Scorsese Wściekły byk,w którym grający boksera Robert DeNiro bije swoją żonę ubrany w A-shirt. W koszulce typu wifebeater chodzi też Anthony Soprano, główny bohater amerykańskiego serialu o mafii. Tego typu koszulka kojarzona jest nie tylko z domową przemocą, ale także z „nieudacznikami” siedzącymi z piwem przed telewizorem, często bezrobotnymi, brudnymi i nieuczesanymi.

147