W roku 1937 zespól inżynierów biura konstrukcyjnego zakładów im* Karowa w Leningradzie kierowany przez inżynierów Kotma i Duchowa przystąpił dó opracowania prototypów wielowieżowych czołgów ciężkich T-100 i SMK. Próby z nimi wykazały me celowość umieszczania uzbrojenia w kilku wieżach, wobec czego, z inicjatywy Kotina skonstruowano jeszcze jeden prototypowy czołg ciężki, tym razem jednowieżowy. Przedstawiony Radzie Wojennej, zyskał jej aprobatę i w grudniu 1939 roku zatwierdzono go do produkcji seryjnej pod nazwą KW,
Czołg KW produkowany był do roku 1943 w kilku wersjach: KW-l z armatą 76,2 nim, KW-2 z haubicą 152 mm, KW-8 z miotaczem ognia oraz KW-85 z armatą 85 mm,' W roku 1942 wyprodukowane zostały znacznie ulepszone modele zwane KW-IS, a w 1943 roku pojawił się czołg KW-85. Ogółem w czasie wojny przemysł radziecki wyprodukował około 10 000 czołgów KW wszystkich wersji.
Jednostki pancerne Wojska Polskiego otrzymały niewielką liczbę czołgów KW-l', które później zastąpiono czołgami IS. W latach 1944:—46 wozy KW zachowano w pułkach szkolnych, używając ich do nauki jazdy, itp.
Dane taktyczno-techniczne:
masa — do 48 t załoga — 5 ludzi długość — 668 cm szerokość — 332 cm wysokość — 271 cm prześwit — 45 cm
Uzbrojenie:
1 armata 76,2 mm ZiS 6
2 km 7,62 mm DT
granaty ręczne i uzbrojenie osobiste załogi Zdolność pokonywania, przeszkód terenowych: wzniesienie o kącie 36° rowy szerokości 2,90 m. ściany wysokości 0,90—1,20 m brody głębokości 1,45—1,60 m
Osiągi;
szybkość mas. 34—35 km/godz,
zasięg — 335 km
Model opracowany został w skiti 1 j 20 WSKAZÓWKI OGÓLNE
Modd należy do średnio trudnych i polecam go raczej modelarzom bardziej zaawansowanym. W planach model a ostał poważnie uproszczony, co wynikało ze specyfiki modeli kartonowych oraz szczupłości miejsca. Uważam że model ten jest materiałem podstawowym, wyjściowym, przy którym modelarze mogą wykazać swą pomysłowość w ulepszaniu i upodabnianiu go do prawdziwego czołgu, o co przecież głównie chod2u
Do budowy potrzebne są następujące narzędzia i materiały: tektura o grubości 1,0—1,5 mm, drut żelazny o grubości 3 mm, drut miedziany o grubości 0,3 mm, kilka żyletek, nożyczki, szczypce uniwersalne, pęset*. Do klejenia najlepiej użyć doskonałego kleju „Butapren*’, który szybko spaja karton i daje trwałą spoinę.
Przed przystąpieniem do budowy modelu należy dokładnie zapoznać się z opisem i planami części. Kolejność sklejenia jest w zasadzie dowolna, lepiej jednak przestrzegać kolejności podanej w opisie.