0000037

Podobnie jak w każdym postępowaniu medycznym, tak i w prowadzeniu rehabilitacji oraz fizjoterapii pacjenta w różnych stanach klinicznych niezbędna jest znajomość ogólnej strategii postępowania. Spośród wielu wzorców można najogólniej przyjąć następujące:

•    Każda kategoria wiekowa, rodzaj schorzenia i stan kliniczny wymagają ustalonego programu ramowego postępowania. Ramowe programy przyjęte do realizowania w danej placówce mogą być bardzo ogólne.

•    Program ramowy powinien być dla każdego pacjenta zindywidualizowany, stosownie do jego płci, wieku, psychiki, osobowości, zawodu, nawyków życiowych, upodobań.

•    Ustalone początkowo metodyki i techniki postępowania fizjoterapeutycznego powinny być weryfikowane stosownie do zmieniającego się stanu zdrowia pacjenta - zarówno polepszenia, jak i pogorszenia.

•    Efekty terapeutyczne powinny być monitorowane i odpowiednio dokumentowane. Jest to ważne nie tylko ze względów medyczno-prawnych, ale także ze względu na konieczność obiektywnego śledzenia postępów zdrowienia lub ich braku.

•    Zarówno pacjent, jak i jego bliscy (zwłaszcza wtedy, kiedy pacjent jest nieprzytomny lub niepoczytalny) muszą być świadomymi uczestnikami procesu rehabilitacji. Nie można pacjenta i jego bliskich traktować przedmiotowo. To oni są podmiotami procesu leczenia, objętymi kodeksem praw pacjenta. Nieprzestrzeganie tych już ustawowych zasad może grozić konsekwencjami prawnymi. Pacjent i/lub jego bliscy powinni być dokładnie i zrozumiale (stosownie do poziomu wykształcenia) poinformowani o celu, przebiegu i oczekiwanych skutkach zabiegu, jaki proponuje się zastosować.