0000087

szy na światło aniżeli na nas.tawność i zbieżność, nieraz tak powolny i mało obszerny, że naśladować może całkowity brak tego odruchu. Jeśli jednakże takiego chorego pozostawić przez czas dłuższy, np. godzinę, w ciemności, a potem dopiero badać odruch źrenicy na światło, wówczas źrenica może sprawniej oddziaływać na światło i na środki midriatycznc. Cechą znamienną pupillotonii jest utrzymywanie się zwężonej nieraz do wielkości łebka szpilki źrenicy przez pewien czas nawet po zaprzestaniu działania konwergencji i akomodacji. Źrenica toniczna jest zazwyczaj

Ryc. 3.9. Pupillotonia. Źrenica lewa szersza.

nieco szersza, opieszale odzialywa na środki midriatycznc, natomiast po wkropieniu 2,5% mctacholiny zwęża się wydatnie, podczas gdy źrenica prawidłowa na środek ten nie oddziaływa, (ryc. 39, 40, i 41).

/.Ci pół

Adieg-j

Pupillotonia występuje przeważnie w tzw. zespole Adiego, w którym zwykle brak jest zarazem odruchów kolanowych i skokowych lub jednego z nich. Najczęściej pupillotonia zdarza się u młodych kobiet, przy czym częściej dotyczy źrenicy lewej. Niekiedy spostrzega się pupil- ' lotonię w zapaleniu mózgu, w miotonii wrodzonej Thomscna, w zaniku postępującym mięśni w chorobie Gravesa-Ba$edo\va, wreszcie w awitaminozach. Przypomina ona objaw Argyll Robertsona, toteż niektórzy autorzy nazywają pupillotonię objawem rzekomym Argyll Robertsona. Jako podłoże zespołu Adiego przyjmują niektórzy istnienie zakłóceń^:a w czynnościach synaps. Czasami zdarza się przy tym brak pocenia w jednej połowie ciała, co może być zależne od uszkodzenia cholincrgiczncgo neuronu współczułnego poza/wujowego.

Celowo omówiłem zagadnienie odruchów źrenic na światło, nastaw-ikjŚć i zbieżność przed opisem stanów chorobowych, w których występuje zniekształcenie źrenic lub ich nierówność, bowiem te ostatnie nieprawidłowości w zachowaniu się źrenic zależne są w dużej mierze od wy-

78