102
Ostatnio nasila się częstość występowania uszkodzeń przeciążeniowych w rejonie VII tarni szyjnej. Występują one najczęściej jako apophyseosis hiperpo-notica lub rzadziej jako Iractura lenta.
Pozostały nam jeszcze trzy problemy, które powinien spondyloortopeda przekazać rehabilitantowi.
Pierwszy z nich to umiejętność rozpoznawania ustawień odciążeniowych szyjnego kręgosłupa. W tym celu posługujemy się różnymi co do rodzaju i rozległości kołnierzami i gorsetami.
Oprócz zwykłych kołnierzy korzystamy nieraz z różnych ich modyfikacji uszczelniających.
Bardzo użyteczny okazał się, wprowadzony przez Kuzinowicza we Wrocławskiej Klinice Ortopedii, prosty palisadowy kołnierz opaskowy.
Bardzo praktyczne są kołnierze pozwalające na dowolne ustawienie kręgosłupa szyjnego w zależności od potrzeby zastosowania różnych pozycji odciążenia.
Niekiedy istnieje konieczność zalecenia pacjentowi gorsetu typu Minerwy.
Drugi problem to znajomość rzekomych zespołów korzeniowych, spowodowanych chorobami kończyny górnej, które przebiegają z promieniowaniem bólu wzdłuż nerwów obwodowych.
Do nich należą następujące zespoły w obrębie barku i ramienia:
1) mm. pochyłych,
2) mm. żebrowo-obojczykowych,
3) n. nadgrzebieniowego,
4) n. promieniowego w regionie ramienia,
5) stawu barkowego,
— w rejonie przedramienia zespół:
a) m. nawrotnego,
b) głębokiej gałązki n. promieniowego,
c) n. pośrodkowego,
d) n. łokciowego.
Szczególne znaczenie wśród tych zespołów posiadają także akropatie (np. epi-condylosis lateralis lub medialis, styloideosis ulnaris lub radialis).
W ostatnich latach jesteśmy świadkami dalszego etapu doskonalenia leczenia chirurgicznego chorób i urazów szyjnego kręgosłupa.
Przednie spondylodezy międzytrzonowe wykonujemy wyjątkowo. Preferujemy ostatnio we Wrocławskiej Klinice Ortopedii pełne eksploracje i pełną rekonstrukcję uszkodzonych segmentów kręgowych z dojścia tylnego. Zabieg kończymy kostną spondylodezą wzmocnioną metalową stabilizacją za pomocą płytki Cabota w modyfikacji Daaba.
Przestrzegamy zasad dobrego zaczepu płytki o podstawy łuków. Jeżeli to z przyczyn anatomicznych niemożliwe, decydujemy się na umocowanie za pomocą długiej płytki kolczastej sięgającej od C2—Th2.