112 113

za pomocą tzw. nypli. Wydajność cieplna takich grzejników jest sumą wydajności poszczególnych członów. Ciepło przekazywane jest głównie przez konwekcję (85 do 90%). Tylko do 15% ciepła oddawane jest do otoczenia przez promieniowanie.

Grzejniki konwektorowe (konwektory) - zbudowane są z rur, najczęściej miedzianych, na które nasunięto płyty aluminiowe. Płyty, trwale połączone z rurami, tworzą element grzejny. Elementy grzejne w konwektorach są obudowane a wymiana ciepła następuje poprzez grawitacyjny ruch powietrza (konwekcję). Niektóre grzejniki konwektorowe, mające obieg powietrza wymuszony przez wentylator, nazywamy klimakonwektorami. Klimakonwekto-ry znajdują zastosowanie w systemach grzewczo-chłodzących, zasilanych pompami ciepła z opcją chłodzenia (patrz s. 188).

Grzejniki aluminiowe - wykonane są jako odlew aluminiowy z wewnętrznymi kanałami powietrznymi. Grzejniki tego typu łączą cechy grzejników członowych i konwektorowych. Grzejniki te oddają ciepło głównie przez konwekcję. Od 4 do 8% ciepła oddawana jest przez promieniowanie.

Grzejniki płytowe - wykonane są z płaskich lub profilowanych płyt stalowych. Niewielka głębokość tych grzejników (30 mm do 150 mm) pozwala stosować je bez konieczności wykonywania specjalnych wnęk grzejnikowych. Grzejnik może mieć jedną, dwie lub trzy płyty grzejne. Od liczby i wielkości płyt zależy wydajność cieplna grzejnika. Grzejniki płytowe charakteryzują się znaczną powierzchnią promieniowania skierowaną w stronę pomieszczenia. Dzięki takiej konstrukcji stosunkowo duża ilość ciepła (do 35%) oddawana jest przez promieniowanie.

3.4.2. Ogrzewanie podłogowe.

Zastosowanie dużych powierzchni o podwyższonej temperaturze do ogrzewania pomieszczeń ma wielowiekową historię. Rzymskie łaźnie ogrzewano ciepłym powietrzem płynącym ceramicznymi kanałami pod posadzką. W dawnym budownictwie wiejskim rozbudowane palenisko kuchenne służyło do gotowania oraz ogrzewało przylegające do niego sąsiednie pomieszczenia. Piece kaflowe, spotykane do dziś w starych budynkach, umieszczano zazwyczaj centralnie na styku kilku pomieszczeń. Umożliwiały one jednoczesne ogrzewanie całego mieszkania przez rozgrzane płaszczyzny ścian pieca.

Powyższe rozwiązania, choć dalekie były od doskonałości, stały się wzorcem dla dzisiejszych płaszczyznowych systemów' grzewczych.

Ogrzewanie podłogowe jest często stosowane w nowoczesnym budownictwie, zwłaszcza w łazienkach, pokojach dziennych, holach wejściowych, pomieszczeniach basenowych i samych basenach. Podobne rozwiązania stosuje się do ochrony przed oblodzeniem podjazdów⁷ garażowych i chodników.

Wodne ogrzewanie podłogowe to bardzo komfortowe i ekonomiczne ogrzewanie płaszczyznowe. W ogrzewaniu płaszczyznowym do 70% ciepła oddaw⁷ane jest przez promieniowanie.

Instalacja ogrzewania podłogowego, w systemie grzewczym z pompą ciepła, powinna być zaprojektowana dla temperatury zasilania 35°C (maks. 42°C) i temperatury powrotu 30°C. Różnica pomiędzy temperaturą zasilania i powrotu nie powinna wynosić więcej niż 7 K.

Wodne ogrzewanie podłogowe jest zbudowane z rur miedzianych lub wykonanych z twerzywe sztucznego, ułożonych na izolowanej, najczęściej styropianem, powierzchni stropu. Rury pokryte są werstwą jastrychu (betonu i szlichty) o grubości od 50 do 80 mm. Rury ogrzewania podłogowego ułożone są w formie w^ężownicy (tzw. meander, rys. 36, s. 114) lub spirali (ślimak, rys. 37, s. 114) i przymocowane do podłoża zapinkami. Długość pętli i odstępy pomiędzy rurami decydują o mocy grzewczej, uzyskiwanej z powierzchni podłogi. Na styku podłogi ze ścianą zewnętrzną ruiy są zwykle zagęszczone, tak aby różnica temperatury w całym pomieszczeniu nie przekraczała 3 K.

Długość pojedynczych pętli ogrzewania podłogowego nie może być zbyt duża, poniew^raż opory przepływu w^rody grzewczej w^r instalacji spowodują spadek wydajności systemu. W razie potrzeby w pomieszczeniach o dużej powierzchni wykonuje się dwie lub trzy oddzielne pętle i wiącza je do główmej magistrali grzewczej za pomocą rozdzielaczy.

113