12 �danie audiometrzyczne (s T 55)

Ryc. 7.8. Audiogram niedo-słuchu od biorczego ślimakowego.

Ryc. 7.9. Audiogram niedo-słuchu odbiorczego poza-ślimakowego.

Ryc. 7.10. Audiogram resztek słuchowych.

poziomy, niekiedy przebiegają z zagłębieniem (krzywa w kształcie „łyżki”) łub z „wybrzuszeniem” w zakresie tonów średnich. Rezerwa ślifnakowa również jest wówczas zbliżona do 0 dB.

W uszkodzeniach nerwu słuchowego dość charakterystyczny jest spadek progu słyszenia w zakresie wysokich tonów, krzywa powietrzna ^J** i kostna wyraźnie pochylają się ku dołowi po prawej stronie audiogram u.

Dotyczy to początkowego okresu. Następnie może rozszerzać się i pogłębiać prowadząc do głębokiego upośledzenia słuchu.

Niekiedy uszkodzenie słuchu jest tak duże, że udaje się wykreślić próg słyszenia tylko dla niektórych częstotliwości. W takich przypadkach na audiogramie od poziomu progu słyszenia tonu najniżej leżącego przeprowadza się strzałkę skierowaną ku dołowi.

Fakt, że nie można określić na audiogramie krzywej kostnej nie musi świadczyć o całkowitym zniesieniu przewodnictwa kostnego, a tylko o jego upośledzeniu przekraczającym wydolność audiometru, która w większości aparatów nie przekracza 80 dB, a dla tonów skrajnych 50-60 dB.

Ten sam problem dotyczy przewodnictwa powietrznego, jednak wydolność audiometrów jest tu większa i wynosi 105-120 dB dla częstotliwości średnich, zmniejszając się o 30-40 dB dla tonów niskich i wysokich.

Biorąc pod uwagę maksymalną wydolność różnych typów audiometrów, trzeba pamiętać, że może zaistnieć sytuacja, w której np. wynik badania jednym audiometrem będzie wskazywał na resztki słuchowe (bez możliwości wykreślenia krzywej kostnej), natomiast badanie wykonane innym aparatem umożliwi ustalenie poziomu przewodnictwa kostnego.

Maskowanie.

Technika zagłuszania ucha nie badanego

Zagłuszanie (lub tzw. maskowanie) ucha nie badanego często jest niedoceniane, a stanowi ono niezbędny warunek prawidłowego oznaczania progu słyszenia. Jest to jednocześnie źródło największej liczby popełnianych Wędo w podczas badań audiometrycznych.    *

_ Do zagłuszania najczęściej używa się(T?iałego szumujTechnikę włączeni aTzum u maskTiJp:e~go“j5o21ah'o wyżej (p: str. 51).    ^

W czasie oznaczania przewodnictwa powietrznego ton nadawany przez słuchawkę „przebija” do drugiego nie badanego ucha dopiero przy natężeniu 50-60 dB. Zagłuszanie jest więc konieczne wówczas, gdy występuje duża różnica ostrości słuchu między obu uszami, tj. gdy dla chorego ucha trzeba używać bodźców powyżej 50 dB. W praktyce maskowanie ucha

55