1 (25) 2

3. INTUBACJA PRZEZ MASKĘ KRTANIOWĄ

W sytuacji, gdy chorego nie można zaintubować, warto sprawdzić, czy będzie możliwe wprowadzenie maski krtaniowej. W przypadku wielu operacji stanowi ona wystarczające zabezpieczenie dróg oddechowych. Przed kilkom a laty pojawiły się specjalne maski „Fastrach" przystosowane do wykonywania intubacji. Konstrukcja tych masek umożliwia wykonywanie intubacji „na ślepo" łub za pomocą fi-beroskopu. Używa się do tego celu specjalnie skonstruowanych silikonowych rurek. Jeśli nie dysponujemy maską „Fastrach" możliwe jest zaintubowanie chorego przez standardową maskę krtaniową (LMA). W tym celu należ}'' przeprowadzić prowadnicę typu „Bougie" przez maskę krtaniową, a następnie usunąć maskę krtaniową, utrzymując prowadnicę w tchawicy i „nanizać" po niej rurkę intubacyjną. Alternatywnie można wprowadzić cienką rurkę intubacyjną przez standardową maskę krtaniową. Maska krtaniowa rozmiar 4 umożliwia wprowadzenie rurki intubacyjnej o średnicy 6,5 mm. Metoda ta może być szczególnie przydatna u chorych z pełnym żołądkiem. Te sposoby intubacji nie zawsze są łatwe do przeprowadzenia i wymagają pewnego doświadczenia

101

4. INTUBACJA FIBEROSKOPOWA

Metoda jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy nie można zaintubować choregów sposób konwencjonalny. Zazwyczaj dotyczy to chorych z wadami wrodzonymi lub schorzeniami zmieniającymi anatomię okolicy głowy i szyi, takimi jak guzy nowotworowe lub zmiany pourazowe, jak również przy znacznym ograniczeniu ruchomości w stawie slcroniowo-żuchwowym oraz w schorzeniach i uszkodzeniach szyjnego odcinka kręgosłupa.

Intubacja fiberoskopowa może być przeprowadzona u pacjentów przytomnych, u chorych znieczulonych ogólnie z zachowaną wentylacją spontaniczną oraz podczas znieczulenia ogólnego ze zwiotczeniem mięśni. Fiberoskop może być wprowadzany tak przez usta, jak i przez nos.

W przypadku przewidywania trudnych warunków intubacyjnych należy oczywiście rozważyć korzyści i wszelkie możliwe konsekwencje zastosowania środków zwiotczających mięśnie szkieletowe.

Bardzo istotne jest odpowiednie przygotowanie chorego. Duże znaczenie ma odpowiednie ułożenie chorego. Podczas zwykłej intubacji polecana jest pozycja „wąchania", a podczas intubacji fiberoskopowej należy nieco unieść żuchwę, jak przy udrażnianiu górnych dróg oddechowych. Pozwoli to przemieścić tkanki miękkie, udrażniając wejście do krtani, a u chorych poddawanych sedacji zapobiegnie obturacji.

Wśród zalet intubacji fiberoskopowej wymienia się:

*    pełne bezpieczeństwo,

*    możliwość utrzymania spontanicznego oddychania i drożnych dróg oddechowych,

*    brak ograniczeń czasowych w wykonaniu intubacji,

*    możliwość wykonywania przez pacjenta głębokich wdechów na polecenie, znacznie ułatwiających uwidocznienie szpary głośni,

*    możliwość dokładnego skontrolowania położenia rurki dotchawiczej,

*    możliwość wykonania intubacji u pacjenta leżącego na boku lub siedzącego.

Do niewątpliwych wad tej metody należą:

*    konieczność współpracy ze strony pacjenta,

*    trudność wykonania u dzieci i chorych, którzy nie współpracują z lekarzem w trakcie zabiegu,

*    zabieg ten jest niezbyt przyjemny.

Aby przeprowadzić udaną intubację z użyciem bronchofiberoskopu, niezwykle ważne jest spełnienie następujących warunków:

*    zapewnienie dobrej widoczności,

*    dokładne znieczulenie miejscowe;

*    odpowiednia praktyka i doświadczenie anestezjologa.

103