2013 10 28 01 03

59

PALEOGEOG RAFIA

nich dopasowywać swoje rośliny i zwierzęta, ale niestety takie niezależne dowody są zwykle nieosiągalne. Należy więc wziąć pod uwagę wszystkie najbardziej zniame teorie co do lądów przeszłości bez względu na to, na jakich podstawach zostały zbudowane. Decyzja o przyjęciu jednej lub drugiej będzie zależeć od tego, która najlepiej pasuje do faktów, i która jest najprostsza, przy czym należy zawsze pamiętać, że teoria jest tylko domysłem i że fakty dzisiaj znane nie są ostateczne.

Trzy najbardziej znane teorie paleogeografiozne to teorie stałości kontynentów, pomostów lądowych i dryfu kontynentalnego.

Pierwsza z nich zostanie tu uznana za najbardziej prawdopodobną i zostaną rozważone biologiczne konsekwencje jej przyjęcia, ponieważ jest ona najprostsza, i ponieważ odpowiada wielkiej liczbie faktów.

Kontynenty

Teorię stałości kontynentów ■wysunął Lyell w latach 1830—1833. Twierdził on, że wielkie kontynenty zawsze w jakimś stopniu istniały i zajmowały to samo względne położenie co dzisiaj, ale twierdził również, że szczegóły tych kontynentów zmieniały się, podlegały ewolucji poprzez okresy geologiczne pod wpływem tych samych sił, które działają i dzisiaj. Na podstawie tej teorii tworzono mapy paleogeografiozne świata. Niektóre sięgają czasów bambryjskich (Wills, 1951 i Dunibar, 1949), ale są zwykle ograniczone do niewielkich obszarów. Mapy całego świata w tamtych odległych czasach są nazbyt nieokreślone aby z nich był wielki pożytek w zoogeografii. Bardziej określone kształty przybierają dopiero w połowie mezozodku.