406 2

Tymianek właściwy 397

W Polsce wyhodowano uprawową odmianę tymianku właściwego Puławskiego, szybko i bujnie rosnącą, stosunkowo dobrze zaaklimatyzowaną.

U nas uprawę tymianku zaleca się przede wszystkim w województwach południowych i południowo-zachodnich, a także środkowych, gdyż w pozostałych województwach bardziej jest narażony na wymarznięeie podczas ostrych, zwłaszcza bezśnieżnych zim. Wymaga stanowiska ciepłe-.go, słonecznego, osłoniętego; najodpowiedniejsza jest wystawa południowa lub południowo-zachodnia. Tymianek dobrze znosi suszę.

Co do gleby nie ma on specjalnych wymagań. Udaje się dobrze na glebie średnio ciężkiej, jednak ciepłej, a nawet na glebie lżejszej, lecz żyznej, w dobrej kulturze i zasobnej w wapń.

Nieodpowiednimi pod uprawę tymianku są gleby podmokłe, kwaśne, zbyt ciężkie, jak również lekkie i wszelkie pola zachwaszczone.

Uprawa roli i nawożenie. Tymianek nie jest szczególnie wymagający co do stanowiska i żyzności gleby. Ze względu na łatwość ulegania chwastom, najodpowiedniejszym stanowiskiem dla niego jest jednak czyste pole po okopowych, sadzonych na pełnym oborniku. Przy wiosennym zakładaniu plantacji zasadniczą mechaniczną uprawę roli przeprowadza się jesienią. Po okopowych, jako przedplonie, stosuje się jesienią wapnowanie pola (jeśli nie dano wapna pod przedplon), następnie średnio głęboką orkę przedzimową na 22—25 cm. Wiosną po wczesnej włóce rozrzuca się nawozy mineralne i przykrywa lekkimi bronami. Orki wiosennej należy bezwzględnie unikać ze względu na przesuszenie gleby.

Zakładając plantacje w miesiącach letnich po wczesnych okopowych, należy zastosować średnią orkę, a po zbronowaniu pola zwałować gładkim, lekkim wałem, celem przyśpieszenia osiadania ziemi. Tymianek, tak jak i wiele innych roślin z rodziny wargowych o pochodzeniu południowym, wymaga wapnowania gleby w ilości 15 q/ha (stosuje się je jesienią przed orką głęboką lub też pod przedplon). Tymianek znosi bezpośrednie nawożenie obornikiem, byłe dobrze rozłożonym, a przyoranym przed zimą; jeszcze bardziej odpowiada mu dobry kompost, wolny od nasion chwastów, dany przed orką i dobrze wymieszany bronami. Nawożenie mineralne wskazane, zwłaszcza na glebach słabszych; dajemy corocznie przez cały czas trwania plantacji w wysokości q/ha: saletry 1,5—3, superfosfatu 1,5—■ 2,5, 40%-wej soli potasowej 1,5—2.

Saletrę stosuje się w paru dawkach: na początku wegetacji oraz po każdym zbiorze ziela. Plantacje dwu- i trzyletnie oraz starsze dobrze jest znawozić na zimę silnie przetrawionym obornikiem lub kompostem. W takim wypadku dawki nawozów mineralnych można zmniejszyć o 25^fl/o. Nawozy fosforowe i potasowe wysiewa się bardzo wczesną wiosną. W ostatnim roku istnienia plantacji konieczne jest tylko zasilanie nawozami azotowymi i potasowymi V7 razie braku mineralnych nawozów azotowych i pota-