70,71

zakupy na przyjęcie, organizować zbiórkę używanej odzieży, urządzać bibliotekę itd.

Kto popełni błąd, ten może zostać wykluczony z danej rundy. Osoba, która włoży do walizki ostatni przedmiot, może ustalić temat następnej zabawy.

Komenda „Pumpernikiel"

Uczestnicy siedzą lub stoją w kole, prowadzący znajduje się w środku i mówi grupie, co ma ona robić. Musi przy tym sam wykonywać każde ze swoich poleceń. Woła na przykład: „Na komendę klęczeć!" i przyklęka. Wszyscy pozostali muszą również klęknąć. Wtedy prowadzący zaczyna machać ręką i krzyczy: „Na komendę machać!" Teraz również wszyscy pozostali muszą machać rękoma.

Jeśli jednak prowadzący pominie słowa „na komendę", nie może zareagować na jego polecenie: wszyscy muszą zachować powagę i powtarzać swoje dotychczasowe ruchy. Kto nie uważa, zostaje wykluczony z zabawy i może powrócić do niej dopiero, gdy prowadzący zawoła: „Komenda Pumpernikiel!"

Zabawa będzie tym trudniejsza, im szybciej prowadzący będzie podawał poszczególne komendy oraz im bardziej zaskakujące i skomplikowane będą demonstrowane przez niego ruchy.

Magiczna cyfra

Grupa siedzi w kole i wybiera „magiczną" cyfrę, na przykład „5". Teraz jeden z uczestników rozpoczyna od tego, że rzuca do jakiejś osoby piłkę z pluszu, kulkę ze zgniecionego papieru albo coś w tym rodzaju, wołając jej imię oraz dowolną cyfrę, np.: „Piotr 1". Piotr łapie piłkę i powtarza: „1". Potem rzuca ją do innego uczestnika: „Renata 3". Renata łapie piłkę, powtarza cyfrę „3" i podaje piłkę dalej, wołając: „Monika 5". Ponieważ „5" jest „magiczną" cyfrą, Monice niu wolno złapać piłki i powtórzyć „5". Musi ona spokojnie siedzieć, /O

dopóki pitka nie upadnie na podłogę. Dopiero wtedy wolno jej podnieść piłkę i kontynuować.

Zabawa będzie trudniejsza, jeśli nie tylko cyfra „5" będzie „magiczna", ale także wszystkie jej wielokrotności, a więc na przykład „10", „15", „20" itd. Jeszcze trudniej będzie wtedy, gdy zamiast jednej ustalimy jednocześnie dwie „magiczne" cyfry.

Kto popełni błąd, musi skrzyżować ramiona na piersiach i nie można się do niego już zwracać ani też podawać mu piłki. Aktywni jeszcze uczestnicy muszą wtedy bardziej uważać.

Nosorożec, słoń i kaczka

Przed rozpoczęciem właściwej zabawy wyjaśnione zostaje, jak siedzący obok siebie uczestnicy mogą przedstawić nosorożca, słonia i kaczkę.

Nosorożec - środkowy uczestnik wyciąga ręce na wysokości twarzy pokazując długi róg. Obaj jego sąsiedzi formują z kciuka i palca wskazującego po prawej i po lewej stronie swojej głowy małe uszy nosorożca.

Słoń - środkowy uczestnik pokazuje trąbę, łapiąc się jedną ręką na nos i przekładając drugą przez powstałe w ten sposób koło. Jego sąsiedzi po prawej i po lewej stronie tworzą obiema rękoma duże uszy słonia.

Kaczka - środkowy uczestnik składa obie ręce przed swoimi ustami naśladując dziób i porusza nimi tak, jakby go zamykał i otwierał. Jego sąsiedzi wstają i kręcą pupami jak kaczki.

Jedna osoba zostaje wybrana prowadzącym i wchodzi do środka koła. Następnie wskazuje na któregoś z siedzących i mówi na przykład: „Słoń”. Osoba ta musi teraz - wspólnie ze swoimi sąsiadami po lewej i po prawej stronie - przedstawić słonia w opisany powyżej sposób.

Teraz prowadzący zwraca się, możliwie jak najszybciej, do kolejnych uczestników, aby pokazywali nosorożca, słonia albo kaczkę. Im szybciej po sobie następują te komendy, tym więcej uwagi potrze-

71