AnalizaFinansowaTeoriaPrakty$6

Teoria i praktyka analizy finansowej w przedsiębiorstwie

b)wskaźniki efektywności zużycia czynników produkcji (rentowność handlowa).

W pierwszej z wymienionych grup dużą wartość poznawczą i przydatność praktyczną majątrzy wskaźniki, tj.: wskaźnik rentowności kapitału całkowitego, wskaźnik rentowności kapitału własnego oraz wskaźnik rentowności kapitału podstawowego. Pierwszy z wymienionych wskaźników rentowności kapitału całkowitego (ROC) wyrazić można wzorem:

_ zysk netto+odsetkix(l—stopa podatkowa)^ ^ przeciętny stan kapitału całkowitego

W tej postaci wskaźnik ten jest miarą efektywności całości zainwestowanego kapitału, niezależną od struktury kapitałowej (finansowej). Nadaje się więc do porównań firm o zróżnicowanych poziomach zadłużenia. Ponieważ w liczniku uwzględnione zostały zarówno wyniki przynależne właścicielom, jak i odsetki od kapitału obcego należne wierzycielom za udostępnienie kapitału (długo- i krótkoterminowego oprocentowanego) jest wskaźnikiem wewnętrznie spójnym. Im większe wartości przybiera ten wskaźnik, tym bardziej efektywnie wykorzystywany jest kapitał zaangażowany w tym przedsiębiorstwie.

W analizie rentowności istotne są nic tylko porównania w czasie czy porównania z planem, ale też porównania w przestrzeni. Poziom tego wskaźnika można też oceniać na tle średniego ważonego kosztu kapitału. Jeżeli wskaźnik rentowności kapitału całkowitego przewyższa średni ważony koszt kapitału, wówczas przedsiębiorstwo powiększa swoją wartość, co równocześnie oznacza, że podstawowy cel działalności gospodarczej firmy jest realizowany.

W analizowanej Spółce Akcyjnej „Alfa” wskaźnik rentowności kapitału całkowitego przyjmuje następujące wielkości (dane wg tabel 10 i 11):

x 100 = 3,5%

- rok 200b

rok 200c

14 546+19174x (1-0,36) 764904 + 761416 2

x 100 = 2,1%

4 334 + 16518x(l — 0,34) 761416 + 721906

2

246