Astrofotografia (74)

Fotografowanie Słońca, Księżyca, planet i innych ąjawisk na niebie 63

wiemy, gdzie nastąpi zjawisko meteoru. Co zatem robimy? Ustawiamy aparat na wybrany fragment nieba, który powinien leżeć w odległości kilkunastu stopni od radiantu roju (jest to punkt na sferze niebieskiej, w którym przecinają się przedłużenia torów wszystkich meteorów roju), a następnie otwieramy migawkę na tak długi czas. aż zaobserwujemy przelot meteoru w fotografowanym polu. Wtedy kończymy ekspozycję. Na ogól stosujemy ekspozycje kilkunasto- kilkudziesięciominutowe. Obiektyw musi mieć jak największą światłosiłę (fi 1,4 lub//2,8). a jego ogniskowa powinna zawierać się w granicach 35-85 mm. Obiektyw o mniejszej ogniskowej „widzi" większe pole. co zwiększa szanse, ale z drugiej strony ślady meteorów są niejednokrotnie zbyt małe. aby błona je zarejestrowała. Z tego względu musimy dążyć do kompromisu, co prowadzi w efekcie do stosowania obiektywów o ogniskowej 35-85 mm. Film fotograficzny powinien mieć jak największą czułość (800-1600 ASA).

Halo wokóf Stońca I Księżyca

Niejednokrotnie wokół Słońca i Księżyca można zobaczyć tęczowe pierścienie. Iwór taki nosi nazwę halo. Halo wokół Słońca należy do bardzo rzadkich zjawisk i przyjmuje najczęściej formę dwóch koncentrycznych pierścieni o promieniach kątowych 22° i 46°. Widoczne są czasami jeszcze fragmenty łuków, leżące poza pierścieniami.

Podczas fotografowania halo wokół Słońca czułość klisz powinna wynosić 100 ASA, a czasy ekspozycji: 1/500—1/2000 s (w zależności od liczby przesłony). Halo wokół Księżyca jest częstszym zjawiskiem niż halo wokół Słońca, ale ma analogiczną strukturę. Czasy ekspozycji w tym przypadku są większe i wynoszą około 20 s dla filmu o czułości 100 ASA (f: 2.8). Stosowane obiektywy powinny mieć duże pole widzenia (ogniskowa /= 18-35 mm).

Tęcza l słońca poboczne

Są to bardzo częste zjawiska optyczne w atmosferze. Promień kątowy tęczy głównej wynosi zawsze 42°. Czasami jest widoczna także tęcza wtórna. Dostrzeżemy ją po zewnętrznej stronie tęczy głównej w odległości 8° od niej. Słońcem pobocznym nazywamy barwną plamę świetlną, widoczną na tej samej wysokości co Słońce. Plamy te znajdują się w odległości 22° po obu stronach Słońca. Oba zjawiska atmosferyczne fotografujemy za pomocą obiektywów szerokokątnych [f= 18-35 mm). Najlepiej do tego celu nadają się filmy o czułości 50 lub 100 ASA. Na ogól należy stosow-ać czasy ekspozycji 1/500-1/2000 s (w zależności od liczby przesłony).

Zorze polarne

Na szerokościach geograficznych, na których leży Polska, zorze polarne są bardzo rzadko widoczne. Fascynujący jest nie tylko kształt, ale także kolorystyka zórz. Jeśli już będziemy mieli to szczęście i ujrzymy zorzę polarną, czym prędzej bierzmy się do dzieła! Aparat powinien mieć zamocowany szerokokątny obiektyw (18-35 mm). Używamy filmu o czułości 400 ASA