Bez nazwy

200 V. Redakcja tekstu

Ta metoda jest bardzo wygodna, ponieważ pozwala od razu zauważyć cytowane fragmenty i pomijać je przy pobieżnej lekturze lub zatrzymać się na nich, jeśli czytelnik jest bardziej zainteresowany cytowanymi tekstami niż naszym komentarzem; pozwala wreszcie odnaleźć je szybko, kiedy chce się w nich coś sprawdzić.

Reguła 9 - Cytaty muszą być wierne. Po pierwsze, należy dokładnie przepisać wszystkie słowa (w tym celu dobrze jest zawsze sprawdzić cytaty' po napisaniu całego tekstu, ponieważ przepisując popełnia się często wiele błędów). Po drugie, wszystkie opuszczenia należy zaznaczać, stawiając w opuszczonym miejscu wielokropek. Po trzecie, nie należy dokonywać interpolacji, a każdy nasz komentarz, wyjaśnienie czy doprecyzowanie powinno się pojawiać w nawiasie kwadratowym lub łamanym. Powinieneś też zaznaczać wszystkie podkreślenia, które nie pochodzą od autora, lecz od ciebie. Oto przykład: w zacytowanym tekście proponowane są nieco inne reguły włączania interpolacji; zobaczysz dzięki temu, że kryteria mogą być różne, ale ich stosowanie musi być konsekwentne:

Wewnątrz cytatu ... mogą pojawić się pewne problemy... Ilekroć pomija się jakąś partię tekstu, należy to oznaczyć wielokropkiem w nawiasie kwadratowym [ja na-:omiast sugerowałem wielokropek bez nawiasu]... Ilekroć jednak dodaje się iłowo, ułatwiające zrozumienie przytaczanego tekstu, umieszcza się je w nawiane łamanym (nie zapominajmy, że ci autorzy omawiają prace z literatury francus-:iej, w których niekiedy może okazać się konieczne dodanie brakującego w orygi-lalnym rękopisie słowa, którego obecności domyśla się filolog).

'isząc po francusku należy pamiętać o unikaniu błędów, a po włosku pisać poprawie i jasno [podkreślenie moje]'.

Jeśli cytowany autor, jakkolwiek godny wzmianki, popełnia awny błąd stylistyczny lub rzeczowy, możesz przytoczyć jego •łędną wypowiedź, ale zasygnalizować czytelnikowi błąd, do-ając „sic” w nawiasie kwadratowym. Napiszesz na przykład, że

¹ E. Campagnoli, A.V. Borsari, Guida alla tesi di łaurea in lingua e letteratura fran-se, Bologna, Patron, 1971, s. 32.

Savoy twierdzi, że „w 1820 r. [sic], po śmierci Bonapartego, sytuacja Europy była niejasna, miała swoje blaski i cienie”. Ale na twoim miejscu całkiem odpuściłbym sobie tego Savoya.

Reguła 10 - Cytowanie można porównać do składania zeznań w procesie. Musisz zawsze być gotów przywołać świadków i dowieść ich wiarygodności. Dlatego odwołanie musi być dokładne i precyzyjne (cytując autora, musisz podać również dane bibliograficzne na temat książki i numer strony), a także możliwe do sprawdzenia. Co robić, jeśli ważna informacja lub ocena pochodzą z rozmowy, listu lub maszynopisu? Znakomicie można je zacytować, umieszczając w przypisie następujące wyrażenia:

1.    Informacja od autora (6 czerwca 1975 r.)

2.    List od autora (6 czerwca 1975 r.)

3.    Opinie zarejestrowane 6 czerwca 1975 r.

4.    C. Smith, Źródła Eddy Snorriego, maszynopis

5.    C. Smith, wypowiedź na XII Kongresie Fizjoterapii, maszynopis (w druku)

Zauważ, że dla źródeł 2, 4 i 5 istnieją dokumenty, które możesz zawsze przedstawić. W wypadku źródła 3 sytuacja jest niejasna, ponieważ sformułowanie „zarejestrowane” nie rozstrzyga, czy chodzi o zapis magnetyczny czy stenograficzny. Co do źródła 1, tylko autor mógłby je zakwestionować (ale tymczasem mógł umrzeć). W skrajnych wypadkach zawsze jest dobrym zwyczajem, by - nadawszy cytatowi ostateczną formę - przedstawić go autorowi do autoryzacji. Jeśli wyślesz do autora list, zapewne otrzymasz odpowiedź, w której potwierdzi on, że rozpoznaje idee, które mu przypisujesz, i autoryzuje ich użycie w cytacie. Jeśli chodziłoby o informację niezwykle ważną i niepublikowaną (nowy wzór, rezultat niepublikowanych badań), dobrze by było dodać w aneksie kopię autoryzującego listu. Oczywiście pod warunkiem, że autor informacji jest znanym autorytetem naukowym, a nie jakimkolwiek Iksińskim.

Pomniejsze reguły - Jeśli chcesz być precyzyjny, oznaczając opuszczenia (wielokropek w nawiasie kwadratowym lub bez), stosuj interpunkcję w następujący sposób: