2.4. Układ iterowanych odwzorowań 31
Niech w będzie odwzorowaniem przestrzeni (X,p), np. płaszczyzny euklideso-wej, w siebie. Jeśli x jest elementem, a A podzbiorem przestrzeni X, to w {A) oznacza zbiór wartości w(x), jakie przyjmuje funkcja w dla wszystkich x G A.
Odwzorowanie w jest zwężające w przestrzeni X, jeżeli w(X) CXi jeżeli dla wszystkich X\,x% G X spełniony jest warunek Lipschitza
p(w(x1),w(x2)) śsp(xvx2) ze stałą Lipschitza s G (0,1).
Definicja 2.5. Zbiór k różnych odwzorowań zwężających nazywamy układem iterowanych odwzorowań albo układem IFS (iterated function system) i oznaczamy przez
{X;w1/w2/w3/...,wk} (2.15)
Współczynnikiem zwężania A układu IFS nazywamy największą ze stałych Lipschitza tych odwzorowań: A = max{si,S2,.. -,sk}.
Układ IFS bywa również nazywany iterowanym układem funkcyjnym lub iteracyjnym systemem funkcji.
Wykorzystując pojęcie układu iterowanych odwzorowań, można zdefiniować operację W działającą w przestrzeni fraktali. Jeśli A jest elementem zbioru JZ(X), to z definicji
W(A) = W\{A) U w2{A) U ... U wk{A) (2.16)
Oczywiście W {A) G JZ{X) dla każdego A G Jf?(X).
Można wykazać [7], że operacja W spełnia w przestrzeni JZ(X, h) z metryką Hausdorffa warunek Lipschitza
h(W{A),W{B)) ^Ah{A,B) (2.17)
ze stałą równą współczynnikowi zwężania A, a więc jest operacją zwężającą w przestrzeni metrycznej zupełnej. Wynikają stąd wszystkie konsekwencje sformułowane w twierdzeniu Banacha o odwzorowaniach zwężających. W szczególności dla dowolnego Aq G Mj{X, h) ciąg Aq, A\, A2,... określony zależnością rekurencyjną An+i = W{An) jest zbieżny do granicy Aoo, która jest jedynym rozwiązaniem równania'A = W(A) w przestrzeni JZ(X,h).
Zgodnie z terminologią wprowadzoną przez Michaela Barnsleya granicę Aoo będziemy nazywali atraktorem układu IFS.
W przedstawionych poniżej przykładach (X,p) jest płaszczyzną euklide-sową, a w konsekwencji przestrzeń Jtf (X, h) składa się z domkniętych i ograniczonych podzbiorów płaszczyzny, z odległością określoną przez Hausdorffa (porównaj rys. 2.3).