CIMG0060

ludzi mieszkało w skupiskach miejskich, tym większa była śmiertelaJl Na początku XVII wieku zaraza pojawiała się w Anglii co roku.

W czerwcu 1580 roku lord Burleigh, Lord Skarbu, zatwierdził stoso. wanie środków ostrożności wobec statków przypływających z Lizbony gdzie szalała dżuma. Miało to na celu zapobieżenie rozprzestrzenieniu się infekcji w Londynie. Ani kupcy, ani marynarze nie mogli zamieszkać w mieście czy na przedmieściu, a żaden towar nie mógł być rozładowany, „dopóki nie był wietrzony przez jakiś czas”.

Później tego samego roku Rada Królewska nakazała, aby wszystkie statki i towary znajdujące się w Rye w Sussex, na południowym wybrzeżu, gdzie szalała zaraza, pozostały w porcie i nie płynęły do Londynu, „dopóki się nie wywietrzą”. Ponadto mieszkańcom Rye zakazano przyjazdu do stolicy, a żadne towary stamtąd nie mogły być przewożone droga lądową, dopóki dżuma była obecna na tym terenie.

We wrześniu 1581 roku poinformowano królową, że nasilenie zarazy „było spowodowane niestosowaniem się do zarządzeń dotyczących zainfekowanych osób”. W konsekwencji królowa „zmuszona była pojechać w odleglejsze okolice i przedłużyć egzekwowanie prawa” (co oznacza, że uciekła w oddalone miejsce).

W kwietniu 1582 roku członkowie rady wydali nakaz „ograniczenia pochówków na cmentarzu parafialnym św. Pawła” ze względu na zbyt duże przepełnienie, z powodu którego „prawie każdy nowy grób odsłania leżące ciała”.

W październiku 1582 roku królowa wydała kupcom i wszelkim innym osobom przybywającym z miasta, których domy były zainfekowane, zakaz wyjazdu oraz wysyłania jakichkolwiek towarów i jedzenia do Hert-ford, Ware czy Hoddesdon.

W kwietniu 1583 roku, kiedy infekcja nasiliła się, królowa nakazała:

Zamknąć zainfekowane domy, zapewnić pożywienie chorym i zapobiec ich wyjazdom z miasta; zakażone domy oznaczyć, a okoliczne ulice oczyścić. Jej Wysokość wyraziła zdziwienie, że poza miastem nie zbudowano żadnego szpitala, do którego mogliby udawać się zarażeni, mimo że w innych miastach zapewniono chorym taką możliwość.

Szkocja nie umknęła dżumie. W roku 1475 na wyspie Inchkeith w Fiith of Forth zorganizowano miejsce kwarantanny. Również władze wysp Inch Colm i Inch Garvie zostały zmuszone do wyznaczenia podobnych miejsc na swoim terenie.

Dr Gilbert Skene został nadwornym medykiem Jakuba VI w 1568 roku, roku wielkiej zarazy w Edynburgu. W rozprawie na temat tej choroby napisał, że pojawiła się w mieście 8 września, przyniesiona przez „kupca, niejakiego Jamesa Dalgliesha”.

R. Chambers, autor Domestic Atmals of Scotland, przedstawił procedury zdrowotne stosowane podczas epidemii:

Zgodnie ze zwyczajem przyjętym w Edynburgu rodziny, którym udowodniono, że są zarażone, były zmuszone do wyjazdu wraz z całym dobytkiem do Butgh-moor, gdzie zakwaterowywano ich w nędznych chatach doraźnie przygotowanych w tym celu. Przyjaciele mogli ich odwiedzać w obecności urzędnika po godzinie jedenastej przed południem; każdy przychodzący wcześniej podlegał karze śmierci [były to drakońskie metody] - tak samo jak osoby ukrywające w domu zwierzęta. W tym czasie ich odzież była oczyszczana przez gotowanie w dużym kotle wystawionym na zewnątrz, a ich domy były sprzątane przez specjalne osoby. Przestrzeganie tych przepisów było kontrolowane przez dwóch mieszkańców wybranych specjalnie do tego celu, zwanych Bailies of the Muir, którzy podobnie jak oczyszczający miasto i karawaniarze nosili szare szaty z białym krzyżem św. Andrzeja z przodu i z tyłu.

Objawy występujące u ofiary były następujące:

Omdlenia, zimne poty, wymioty, twarde stolce, mocz czarny lub w kolorze ołowiu. Skurcze, drgawki kończyn, wady wymowy i nieświeży oddech, kolka, obrzęk ciała, różnorodne plamy na twarzy, znamiona Boga.

Epidemia w Edynburgu, w czasie której zmarło 2500 mieszczan, trwała do lutego 1569 roku.

81