DSC05059

Fraszki* oprać

ON

_bicsi**i*^ct ,._v; Od?*³**

posló"

grcc

. N0 \l\Mt\USA/K'.ÓŁO\V|

,_nK(u tówniei opisywane są grapan^np. osob_n„ _p ckwo"' 'V'^xU . Dfobia/gow> opis. osobne na/> w _an,_c J'-o*ł»o    ' zdrobnień pr/ytłac/a czytelnika fecną w

Jogo Jculu.    ,._u„ Rej. opisując towarzyszy , _ftauc%

, s.va-soKw ^tvo' ^Jlnk. w ogwtlzie. Jednocześnie Dobw..

'    ogrodzie. Jedn^esnie ^;

... H\c.*no>c tosint. zwierząt, eo dla poetę z Nagłówicjest równi.

•kw.ne ■ negatywnym wanoseiowanicin (jako me-swojskiei

pi-kiKi Ro-s.vs.-n towarzyszą Wenus z Kupidyneni na ręku

. obżarstwo . ospałym 1 enistwrem. W orszaku Rozkoszy znajduj,

_v< tuuc panny, ku-rych imiona są jednoznaczne — to łacińskie

mmi iiechów-    .

opis orszaku Rozkoszy miał niewątpliwie wpływ ^

pjc&uwi cnie bohaterki i jej tow arzyszy w e wczesnobarokowym A<mxie Hieronima Morsztyna pt. Światowa Rozkosz, a za nim » jtosbo 5»:jfcm<r i Rozkoszy Duchowną Wacław a Potockie-ea Rqo»a Rozkosz Marek wędrowca złotem i klejnotami. Mło-dxxBKc jętek idzie w dalszą drogę, wspina się na gorę. gdzie <V*\ U piękni Mmetwę — Rozum, która uśwladamia mu. że Rozkosz tyRo mmi. i porównuje ją do zgubnej Kirke. Tow arzy szący m sw UoKny — Racyjo (Rano i zachwala miłość małżeńską ksje cttówi oraz miłość wszeteczną.

Rqszedłmpcacuitąścieżką. Zapewne znał wydaną w 1512' F*iRicionffisaorięoSaoęari*. w którym tytułowy pan Szczęs-^CX “^lU>:rrr'* W⁵ ę^lani noszą imiona Praw da. Roztrop-**• C*y*łnik dowiaduje się z tego utw oru. °    ^    « w ieczn>. dec> duj e

?o sęotkinał z Rozkoszą i lanych perypetiach bohater mija bw*tsŁo Sapera anab vin t — ^Ł— -

■    - —    liii -

Vtt» i w końcu _(KB<łŁ xi, spotyka

opisem ptekia i nieba

-^-ski-ego Dameso". Sj ---■ ^w

i wspoiizescy^ ca vcvw cgroóu R:ztosr> _

ted z wrah Rozkoszy Hotagcc grzechy główne aaą foyate w ratek XI VftnAńcwtc iwwkn**¹

? mni

S6 ( Siao rraszKr mircanr-wicz. Wrocław 1969 i nas*..

„WIZERUNK"

_plckła i poznał jego mieszkańców. Możliwe, że i iu Rej skorzystał / przetartej ścieżki. W przypisywanym Biernatowi / Lublina Dialogu Palinura z Kamnem rozmowa o złudnej pogoni za doczesnymi dobrami odbywa się w zaświatach ^c. Rej w/niósł się _:cdnak na szczyty poezji, kreśląc sugestywny opis doliny śmierci. Jak ujął to S. Windakiewicz. mamy tu .jak gdyby widok wsi po zarazie albo po przejściu Tatarów [...]; jakieś ogromne pobojowisko. pożar, łunę i bicie dzwonów na cmentarzu wiejskim wśród martwej i strasznej nocy”". Następne pokolenia zmagały się z opisem piekła, np. Sebastian Suliszkow ski w moralitecie Poseł wierci (1578). nie były jednak, aż do czasów Jerozolimy wyzwolonej Tassa—Kochanowskiego (1618). tak przekonujące, jak otchłań przedstawiona przez Okszyca, gdzie nad potępieńcami znęcają się dzikie zwierzęta, diabły wyposażone są w widły, z paszczy oprawców wydobywają się dym i płomienie, a wokół roznosi się smrodliwy odór.

Przewodnikiem Młodzieńca po piekle jest Abiron Bohater spoty ka go. gdy ten na rozkaz Lucypera udaje się do diabelskich hetmanów z poleceniem, by już nie pędzić dusz ..radnych panów", ponieważ może zabraknąć miejsca w piekle. Niesie także dla nich polecenie skierow ania do Boga prośby, by ten zechciał rozszerzyć piekło. Przy tej okazji bohater dow ładuje się od mieszkańca piekła — osoby najbardziej kompetentnej — co powoduje, ze ludzie dają się uw ieść złu. Abiron przed oczyma Młodzieńca roztacza galenę postaci: papieża, wy ższe i niższe duchowieństwo, urzędników, sędziów, kupców, rzemieślników, żołnierzy, a także myśliwych, muzyków, graczy i gamraiów W ten sposób Młodzieniec otrzymuje lekcję o Sądzie Ostatecznym, sensie czyśćca, celu modlitwy, roli pokory i mocy wiary. Abiron to przedziwna postać: jego wygląd sugeruje, ze jest diabłem, dowiadujemy sic jednak.

^c Auiccsiwo Biernata z Lublina zak*cs*DOtr*ił S. Grzeszczuk (^onfcf i niesporne probkmy bibiu^grafu B^rruu z Lxbtuw [* 1 AJJęgtf pamajzŁomż ć. czci 5 P^onsa. Kiakcn* 1961Ł

^c S. Windakiewicz. SfjuAą