DSCF5672

386 F. Ceglarek, K. Zarzecka

Początkowo rośliny rozwijają się powoli, ale już w połowie maja barwa liści prze- ] chodzi z jasnej w ciemną, a rośliny przyspieszają wzrost i silnie zacieniają Maksimum wzrostu przypada na sierpień, a zakończenie — na okres silniejszych 9 przymrozków, co w naszym klimacie ma miejsce późną jesienią. Słabe przymrozki nie szkodzą ani liściom, ani łodygom. Topinambur ma łodygę soczystą, prostą, mocną, częściowo rozgałęzioną, silnie ulistnioną, osiągającą wysokość od 1,5 m, a nawet i więcej (rys. 2.1). Liście, podobnie jak liście słonecznika, ułożone naprzeciwległe, są pokiyte włoskami, a brzegi mają piłkowane. Kwiaty, mniejsze niż kwiaty słonecznika, są zebrane w koszyczki. Owocem jest drobna, szarobiała nie- r. łupka. Topinambur jest rośliną dnia krótkiego, wskutek czego późno zakwita, a wfj Polsce prawie nigdy nie dojrzewa.

Jego system korzeniowy jest mocny, głęboki, silnie rozwinięty, toteż łatwo za- jj opatruje roślinę w wodę. Podstawowa masa korzeni znajduje się na głębokości do 30 cm, pojedyncze korzenie natomiast sięgają do około 150 cm w głąb gleby. | Z węzłów podziemnej części łodyg oprócz korzeni wyrastają również pędy podziemne (rozłogi), zwane stolonami. Na ich zakończeniach wytwarzają się bulwy o nieregularnym kształcie (rys. 2.2). Są one niewielkie, masa jednej bulwy wynosi średnio 20-25 g, jedynie w sprzyjających warunkach może dochodzić do ponad 100 g. Na jednej roślinie może wytworzyć się do 50 bulw. Wiązanie bulw zaczyna się w okresie najszybszego rozwoju części nadziemnej. Ich intensywny wzrost trwa do października. Później przyrosty bulw są już słabsze, ale gdy zima jest lekka, mogą trwać nawet do wiosny. Im mniej rozproszone są bulwy, tym łatwiejszy jest