DSCF5659

372 F. Ceglarek, A. Zarzecka

tzn.: 4-6 °C - ziemniaki jadalne, 6 °C - ziemniaki przeznaczone na frytki, płatki, granulat i susz (niektóre odmiany 4 °C), 6 °C - ziemniaki przeznaczone na chipsy oraz 2-4 °C - ziemniaki przemysłowe (gorzelnictwo i krochmalnictwo) i na paszę. Wilgotność względna powietrza, niezależnie od kierunku użytkowania, powinna wynosić 95%.

IV    etap - długotrwałe przechowywanie. Po schłodzeniu ziemniaków do wymaganej temperatury najistotniejsze jest utrzymanie jej na stałym poziomie aż do końca sezonu przechowalniczego. Optymalna wilgotność względna powietrza powinna wynosić 95%. Na tym etapie przechowywania bulwy kończą też okres spoczynku i zaczyna się kiełkowanie. Kiełkowanie zależy od cech odmianowych, ale w wyższy temperaturze rozpoczyna się wcześniej i jest intensywniejsze. Odmiany wymagające wysokiej temperatury przechowywania, np. przeznaczone do przetwórstwa, trudno przechowywać w naturalnych warunkach dłużej niż do końca marca, gdyż bulwy mocno skiełkowane tracą turgor i wartość konsumpcyjną. Aby ziemniaki przeznaczone do przetwórstwa odznaczały się dobrą jakością aż do czerwca, trzeba stosować środki hamujące kiełkowanie. W Polsce dopuszczono do użytku w przechowalniach środki Luxan Gro-Stop 300 EC, 300 HN, 01 DP, Stop Kiełek 01 DP oraz MSS 500 HN.

V    etap - przygotowanie ziemniaków przed ich użytkowaniem. W przechowalniach ziemniaka jadalnego i przeznaczonego do przetwórstwa na 2 tygodnie przed użyciem należy podwyższyć temperaturę do 10-12 °C, aby zwiększyć odporność bulw na uszkodzenia mechaniczne (załadunek, rozładunek, sortowanie). Sadzeniaki na 3-5 tygodni przed sadzeniem należy podkiełkowywać.

Zebrane ziemniaki są najczęściej przechowywane w kopcach tradycyjnych, kopcach zmodernizowanych, budynkach adaptowanych i przechowalniach.

Kopce tradycyjne to najpowszechniej stosowany sposób przechowywania. Powinny być one usytuowane w kierunku z północy na południe, aby schładzanie i nagrzewanie ich boków było równomierne. Mogą być usypywane na powierzchni gruntu lub lekko, na 15-20 cm, zagłębione. U podstawy kopiec powinien mieć szerokość 120-150 cm, w tym dla sadzeniaków pożądane są kopce węższe - 120 cm, a dla bulw przeznaczonych do innego wykorzystania - szersze, 150 cm. Po usypaniu kopca wykonuje się jesienne okrycie, które tworzy około 20 cm warstwa słomy przykryta warstwą ziemi grubości 10-15 cm. Ziemią okłada się boki kopca, pozostawiając wierzchołek pryzmy na szerokość 30-40 cm okryty tylko słomą. Zimowe okrycie kopca polega na dodaniu drugiej warstwy słomy grubości 10 cm, a następnie ziemi grubości 15-20 cm. Do zimowego przykrycia należy przystąpić, gdy ziemniaki są schłodzone do odpowiedniej temperatury, co sprawdza się termometrem kopcowym.

Kopce zmodernizowane powinny, zwłaszcza w większych gospodarstwach, zastępować kopce tradycyjne. Modernizacja polega na zastąpieniu warstwy ziemi folią oraz na sztucznym wietrzeniu kopców za pomocą wentylatorów.