DSCN1925

W. Kuraszkiewioz i A. Wolff, Kraków 1950. Wykorzystano tu tylko zapiski z pierw, szej połowy XVI w. (ręka 64—132 wł., zapiski: 1806—2683).

Żywot św. Eufraksji, zabytek języka polskiego z r. 1524. Wydał Adam Antoni Kryński, .PF III, Warszawa 1891. Zabytek mazowieoki, prawdopodobnie z terenów sąsiadujących z Małopolską^{11 2}.

Żołtarz Wróbla, rękopis Biblioteki Kórnickiej, sygn. I.A.7. Jest to przekład Psalmów dokonany przez Walentego Wróbla z Poznania w odpisie Jeronima, kapłana z Poznania, z 1528 r.

WYKAZ CYTOWANEJ LITERATURY²

Bal J., Nagłosowa grupa spółgłoskowa zaimków kto, który, którędy itp. w dialektach i historii języka polskiego, Zesz. Nauk. UJ LX, Prace Językozn., z. 5, Kraków 1963, s. 163-224.

Bargieł M., Samogłoski nosowe w rękopisach polskich pierwszej połowy XVI wieku, Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, t. II, Łódź 1955, s. 159—192.

—    O lokalizacji i różnicach językowych Sprawy chędogiej i Ewangelii Nikodema, Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, t. VII, Łódź 1959, s. 9—32.

—    Rozwój prapolskich grup spółgłoskowych ²-(«)£’ c², -(z)d’ c, Rozprawy Komisji Języ. kowej ŁTN, t. VIII, Łódź 1963, s. 76—112.

Brajerski T., Jeszcze w sprawie zmiany -eh > -k, Język Polski XXXIV, 1954, a. 364—365.

—    Oboczność form szlachatny\\8złachetny (ślachetny), Poradnik Językowy 1957, z. 8,s. 354.

—    Oboczność pouńedać\\poiviadać w języku polskim XIV—XVI wieku, Slavia Occi-dentalis XX, z. 2, s. 328.

Bruckner A., Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków 1927.

Dej na K., Wyrównania oboczności ’o:’e oraz ’a:’e w gwarach polskich, Język Polski XLII, 1964, s. 188-191.

—    Północno-wschodnia izoglosa małopolskiego przejścia -eh w -k. Sprawozd. z Czynności i Pos. Nauk. ŁTN 1961, R. XVI, 3, s. 1-4.

—    Metateza śr, źr, Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej, t. V, Warszawa 1965, s. 275—279.

Gebauer J., Historicka mluvnice jazyka ćeskóho, dii I. HlAskovl, Praha 1894.

Gaertner H., Najdawniejsze staropolskie formy miejscownika 1. mn. rzeczowników męskich i nijakich, Symbolae Grammaticae in honorem J. Rozwadowski II, Kraków 1928, s. 315-329.

Jędrzejewska M. i Stieber Z., Przedrostki stopnia najwyższego na- i naj- w dawnej polszczyźnie i w dzisiejszych gwarach, Język Polski XXXI, 1951, s. 155—158.

1

¹¹ Pisarz zabytku wystrzegał się dialektymów, ujawnił przecież takie ceohy mazowieckie, jak: 1) zmiana ’a> ’e, np. wszekosz. hiperpoprawne aya atarzagemy, 2) brak przegłosu, np. wyedroma, vmyetala; 3) etacyzm, np. w dobrech Dożynkach, szniech; 4) formy mgleć, moglić aię; 5) /<cAu>, np. wały (=chwały), hiperpoprawne chwalaywey, sdvchwal-aczya; 6) jrz, jźrz (<²źr); 7) tylko mię, cię, się; 8) fonetyka ubezdźwięczniająoa itp. Do lokalizacji Żywota Eufraksji na Mazowszu przychyla się Z. Stieber, Rózwój fonolo-giczny języka polskiego, wyd. 2, Warszawa 1958, s. 22, i W. Śmieoh, Rozwój historyczny polskich grup spółgłoskowych ²af, ²&r, ²if, Łódź 1953, s. 64.

2

Przy opracowaniu tematu związanego w pewien sposób z całokształtem zagadnień dialektologii historycznej nie sposób wymienić całej bogatej literatury naukowej, z której się korzystało. Uwzględniam tu więo tylko te pozyoje, na które się bezpośrednio lub pośrednio w pracy powołuję.