DSCN5555

Dr Dadej. Kioiy -

szereg tygodni, jeszcze w październiku, urzędował w i _arn -

lekarz wojskowy, już podczas okupacji tego miasta przez

ckie. Pewnego razu kazano jemu i jego kolegom zebrać się ^ \ serwowat

koniecznością spisania ścisłych danych ewidencyjnych, i tak

• . --------stacie i odesłano do Starobielska

_to koniecznością spisania    ^

zabrano ich wszystkich na stację i odesłano do Starobielska. H Przety

Ci wszyscy również zginęli.    _

Przypomina mi się epizod, który mi dr Dadej opowiadał w S_Ut

bielsku. Po katastrofie wrześniowej s/edł laz ulicami Tarnopola gl^ _7a^,

ko przybity; podszedł do niego zupełnie nieznajomy, bardzo stary \ ć

i powiedział:    t\a

„Panie doktorze, dlaczego Pan jest taki smutny? Taki kraj, co ^ b

Mickiewicza i Chopina, nie może zginać".    ?

wspominał mi nieraz ze wzruszeniem ic pi osie suma oiucuy nieznajomego. Dr Dadej, człowiek zachodni do szpiku kości, najtrudniej znosił sowiecko-rosyjski świat, brud, bałagan, pogardę i wyższość, które nam okazywał pierwszy lenszv boiec sowiecki

Wspominał mi nieraz ze wzruszeniem te proste słowa otuchy ni^ *

'    ¹    :    1    - ' i-    ,

------    w liii. Ul UU, UdUmilll. | 'V^}

tóre nam okazywał pierwszy lepszy bojce sowiecki.

Smutny, gorzki, o 10 lat postarzały, z workami pod oczami i nowymi fcarszezkami od oczu do skroni, siedział godzinami bezczynnie ter >oski,,burżuj , który w Polsce wymyślał sto powodów, żeby od pac

wytężonej pra