DSC38

Charakterystyka wybranych zbiorowisk roślinnych l*olnk» / /

w bardzo ograniczonym zakresie ze względu na zagrożenie erozją i ograniczenia w poruszaniu się na pochyłościach, gdzie występują. Po uprzednim zabezpieczeniu i wytrasowaniu dróg teren ten może jednak być atrakcyjny dla wypoczynku.

Ryc. 39. Przekrój fitocenozy zespołu Peucedano carvariae-Coryletnm. I — Quercus robur, 2 — Corylus avellana, 3 — Laserpitium latifoliuin, 4 — Poientilla alba, 5 — Anemone sylvestris, 6 — Inulci hiria

5.1.4. Lasy iglaste — bory

Lasy iglaste zajmują obecnie największą powierzchnię spośród wszystkich zbiorowisk leśnych występujących w Polsce. Dominacja borów wynika z faktu, iż porastają one siedliska najuboższe, które nie zostały wykorzystane rolniczo w ciągu kilku ostatnich wieków. Bory zachowały się w dużej mierze w całym kraju, przy czym utraciły one na ogół swój naturalny charakter na skutek długotrwałej presji człowieka i uległy znaczącemu uproszczeniu, głównie przez sztuczne propagowanie sosny i świerka.

Wspólną cechą borów jest ich kwaśne podłoże związane z procesem bieli-cowania oraz co za tym idzie - liczne gatunki związane z takim właśnie podłożem. Gleby w lasach iglastych i mieszanych wykształcają się w zasadzie na każdej skale macierzystej. Opadające na powierzchnię gruntu igliwie, np. sosny i świerka, rozkłada się znacznie trudniej niż liście w lasach liściastych. W efekcie tworzy się gruba, czasem na kilka centymetrów, warstwa igliwia poprzera-stana kłączami roślin i grzybów, z której powstaje surowa próchnica. Daje się ona łatwo oddzielić od gleby mineralnej. Kwasy humusowe powstające w' warstwie próchniczej przedostają się wraz z wodami opadowymi w głąb