IMAG0125

poezję, prozę i dramat, a w większości tych utworów pisarz podcimuw \crru tykę patriotyczną, historyczną i obyczajową. Z jednej więc strony zamysł ftłatnfii pisarskiej wyraża hasło sprostania wyzwaniom cywilizacyjnego centrum - Europy, w której jest wszystko, i Bułgarzy jak najprędzej powinni zasypać przepaść dzielącą ich kulturę od zachodnich standardów; z drugiej - przywiązany do myśli, ze czyn nikiem determinującym i określającym życie ludzkie jest historia, zdecydowanie koncentrował się na tych zadaniach, które umożliwiały odbiorcy w jego twórczości odkrywanie walorów specyfiki narodowego ducha artystycznego. Stąd wchodzące do obiegu kulturowego na początku XX w. pokolenie bułgarskich modernistów, zupełnie odmiennie rozumiejące miejsce i rolę literatury, pozostawało w ide owo-stylistycznym sporze z Wazowem. W toczących się polemikach estetycznych zarzucano jego utworom nie tylko utylitaryzm, historyzm i mankamenty warsztatu artystycznego, ale też niezdolność twórcy do odejścia od literatury, której błuet było do publicystyki społecznej i politycznej niż do neoromantycznego, opartego na micie narodowym programu Krystia Krystewa czy Pencza Sławejkowa. leszcze za życia Wazowa, po 1918 r., część twórców kultury propagowała idee powrotu do jego koncepcji literatury, której dominantę stanowiłoby zaangażowanie społeczne i polityczne - w okresie międzywojennym, w czasie napięć i poczucia kryzysu cywilizacyjnego, atrakcyjna programowo okazała się „tendencyjna" linia Wazo-wowskiej filozofii. Zjawisko to motywowały - bardziej niż artystyczne - kwestie