IMGP6348

atrwoT czopa    ^

n« Więc go zasie sadzać nie dał.

Rzekąc mu: ..Chceszli wolen być.

Kie chciejże tak wiele mówić!"

Ezop śmiele odpowiedział:

„Jaó-OTi wolen, gdy będę chciał.

*»* I prozno ty tę rzecz^ dusisz:

Ty mnie wolno puścić musisz".

Po tym zaś rychło dziw sie stal.

Jemu sie każdy dziwował:

Gdy w igrzysku ludzie byli,

** Na rozliczną grę patrzyli.

Orzeł sie tam z góry spuścił.

A staroście pierzcień schwycił I upuścił go jednemu W łono. z ludzi ubogiemu.

Ono codo gdy uźrzeli.

Wszyscy ludzie sie zumieli.

Pytając, jeśliby kto był.

Aby im ten dziw wyłożył.

Wszyscy sie na to zwolili.

** Którzy w Samie starszy byli.

By na to Ksanta wezwano.

Iż go za mędrszego miano.

Ksant też tego nie rozumiał.

Dwa dni sobie na rozmysł brał,

** Szedszy do domu i myślił.

Jako by dalej uczynił.

Ezop widząc go smutnego,

Znienagla przyszedł do niego,

Rzekąc: „Darmoć tobie myślić,

**• Muszęć ja sam w tej rzeczy być.

^w- 2**®-: stcroita — tak tłumaczy Biernat tac. praetor.

*• 2998: zwolić się — zgodzić się.

^w- 2910: to Samie — w Samos: zob. przypis do w. 460.

*• 2815: szedszy do domu i myślU — gdy szedł do domu. tny-*łał; szedł do donn i myślał.

» 2815; znienogia — pomału, po cichu.