KORAN11

Koran i sunna 157

tanem buntownikiem (XXXVII, 7). A Bóg otacza ich niewidzialny. To zaś jest Koran godny chwały - na tablicy strzeżonej! (LXXXV, 20-22). Każda dusza ma nad sobą stróża! (LXXXVI, 4). Zaprawdę, My posłaliśmy napomnienie i My jesteśmy jego stróżami!(XV, 9).

Ajat asz-szifa (wersety wyzdrowienia):

W imię Boga Miłosiernego, Litościwego! On uleczy piersi ludzi wierzących (IX, 14). O ludzie! Przyszło do was napomnienie od waszego Pana; i uleczenie tego, co jest w piersiach, i droga prosta, i miłosierdzie dla wierzących (X, 57). Z wnętrzności ich [pszczół - MMD] wychodzi napój różnego koloru, w którym ludzie znajdują uzdrowienie (XVI, 69). My zsyłamy poprzez Koran to, co jest uzdrowieniem i miłosierdziem dla wiernych (XVII, 82). Który mnie stworzył i któiy mnie prowadzi drogą prostą, który mnie karmi i poi, a kiedy zachoruję, to mnie leczy (XXVI, 78-80).

Ajat al-hisba (wersety dostatku):

W imię Boga Miłosiernego, Litościwego! A jeśli oni się odwrócą, to powiedz: „Wystarczy mi Bóg!” (IX, 129). „Wystarczy nam Bóg! Jakże to wspaniały poręczyciel!” (III, 173). Jakże to wspaniały Pan! Jakże to wspaniały Wspomożyciel! (VIII, 40). „Wystarczy mi Bóg! Jemu ufają wszyscy ufający!” (XXXIII, 38). Zaprawdę, opiekunem moim jest Bóg, który zesłał Księgę! To On opiekuje się ludźmi prawymi (VII, 196). Ty jesteś stwórcą niebios i ziemi i jesteś moim opiekunem na tym świecie i w życiu ostatecznym. Daj mi umrzeć poddanym Tobie całkowicie i dołącz mnie do sprawiedliwych! (XII, 101).

Poza przytoczonymi znane są również wersety ratujące, otwierające (zwycięstwa) oraz wersety ratujące z kajdanów nałożonych przez tych, któ-; rzy czynią niesprawiedliwość.

Egzegeza koraniczna

Niejasny styl Koranu wymógł powstanie literatury komentatorskiej. : Pierwszym etapem egzegezy koranicznej była tzw. „żywa egzegeza”, stosowana przez samego Proroka Muhammada i jego kuzyna Abd Allaha Ibn r al-Abbasa. Po śmierci Proroka i jego towarzyszy pojawiła się potrzeba zapi-[ sania owych komentarzy. Niemal od początku istnienia literatury egzege-L tycznej istniały dwa typy komentarzy: „dosłowne”, określane jako tafsir [ (od arab.fassara - „wyjaśniać”) oraz komentarze alegoryczno-symboliczne, [ zwane tawil (od arab. awwala - „szukać początku”). Początkowo oba typy ■komentarzy były bardzo do siebie podobne. Podkreślano jedynie, że tafsir to 1 przekaz wiedzy dawnych autorytetów, zaś tawil to komentarz dokonywany na podstawie zabiegów hermeneutycznych. W późniejszym okresie tawile