606616732

32 KS. JERZY ZAREMBA

stanowi go to, co jest zależne jedynie od Boga a w ostatecznym rezultacie właściwie sam Bóg, idący ku nam z przyszłości posiadającej doskonały, pełny kształt stanowiący owoc czasu i dar.

4. TAJEMNICA PASCHALNA A KRÓLESTWO BOŻE

Tajemnica paschalna.

Decydujące znaczenie tajemnicy paschalnej:    śmierci i zmartwych

wstania Jezusa, nie przekreśla ani nie pomniejsza, w perspektywie eschatologicznej, historycznego życia i działalności Jezusa, przebiegających w ścisłym powiązaniu i z uwzględnieniem horyzontu nadziei i oczekiwań Izraela wyrażonych w centralnym pojęciu Królestwa Bożego. Wszystkie jego komponenty i treść samego pojęcia, od strony zakrycia i transcendencji — w sposób najbardziej radykalny interpretuje śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. To On sam poprzez Tajemnicę paschalną jest miejscem zapoczątkowania i urzeczywistnienia pełni Królestwa Bożego w dziele stworzenia, na co wskazuje nauczanie Jezusa a zwłaszcza Jego przypowieści i towarzyszące im znaki i cuda potwierdzone zmartwychwstaniem.

Kościół sakrament zbawienia...

W tym znaczeniu Kościołem jest sam Chrystus stanowiący źródło zbawienia i wszelkiego dobra — gdziekolwiek się ono pojawia. W tym też rozumieniu, w jakim Chrystus nazywany jest sakramentem spotkania z Bogiem, Kościół nazywany jest sakramentem zbawienia, znakiem, z którego wypływa sakramentalność wszystkich jego działań o charakterze zbawczym w historii, skierowanych tak w odniesieniu do członków jak i do całego świata — całej ludzkości.

Realizowanie rzeczywistego dobra, jakiekolwiek by ono nie było, stwarza i wyraża zarazem łączność z Chrystusem, która jest łącznością z Kościołem, bo On jest jego Głową; określenie to zawiera w sobie poprzednie stwierdzenie, implikuje wszystkie elementy decydujące o strukturze całości, stanowiąc jakby jej streszczenie i kwintesencję, przejawiającą się w członkach w różnym zakresie jako różne dary Ducha służące całości zmierzającej do swej pełni w tym, co Ojcowie Kościoła określają jako Christus totus.

To właśnie dlatego Chrystus nazywa siebie drogą — jedyną drogą prowadzącą do zbawienia w jego eschatologicznej pełni. Historycznym zaś i konkretnym wymiarem tej drogi jest Kościół, co uzasadnia sformułowaną w tradycji tezę poza Kościołem nie ma zbawienia uznawaną i w teologii protestanckiej choć w nieco innym ujęciu w oparciu o zasadę ,,Solus Christus”: poza Chrystusem nie ma zbawienia.